Ja, dat is het zeker! Mijn kindjes weer samen, bij elkaar en tegelijk bij ons. De hondjes weer thuis. Niet meer steeds de momenten van afscheid tussen ons allemaal. Samen. Zoals het hoort te zijn. En toch, toch is het de eerste dagen na een pittigere opname altijd alles behalve fijn. Er speelt en overheerst dan vanalles, maar positief is het nooit echt te noemen. Gek toch? Ben blij, dit is toch alles wat je wil? Waarom lukt dat blij zijn en genieten van elkaar dan tóch niet. Ik zal jullie weereens proberen een inkijkje te geven in hoe dit voor ons werkt.
De afgelopen week was veel. In alle opzichten. We hebben onder hoogspanning gestaan terwijl we probeerden alle ballen in de lucht te houden. We wilden zoveel mogelijk bij ons zieke mannetje zijn, maar óók bij zijn zusje. Axel wilde ook waar het kon werken, omdat we de laatste maanden al zovaak in deze situatie zaten en we niet willen dat het werk daar onder lijdt. Weinig slaap, veel spanning, geen tijd om iets te verwerken voordat het volgende gebeurd. Dat is een opname. We staan vol ‘aan’ op een zo goed als lege batterij. Emoties vreten aan je, maar echt toelaten lukt niet, omdat daar de ruimte niet voor is. Tijd om het er samen rustig even over te hebben eigenlijk ook niet. En dan mag je naar huis..
Eerst en vooral, is dat het allerliefste wat we willen. Ons gezinnetje compleet bij elkaar onder 1 dak. Jens gezond genoeg om het ziekenhuis weer te verruilen voor zijn eigen plekje. Lize weer dicht bij ons en samen zijn. En toch, komt vanaf thuiskomst de klap. Er komt tijd en ruimte te laten landen wat er allemaal weer is gebeurd. Dat maakt ons beide moe en niet in ons beste humeur. We doen het beide op onze eigen manier. Maar omdat de dagelijkse zorg ook doorgaat, en lize ook weer de nodige klappen heeft gehad van de opname, vraagt ook dat nog veel energie. We zijn allemaal moe en hebben allemaal een korter lontje dan normaal.
Het heeft echt een tijd geduurd voor ik kon accepteren dat het niet een feestje was om thuis te komen, terwijl ik niets liever wil dan dat. En hoewel het moeilijke dagen blijven, worden we er langzaam ook wel beter in. We weten dat het tijd nodig heeft. Dat alles moet zakken en landen, verdriet en angst er nou eenmaal ergens een keer uit moet. Ook al is dat minder gezellig. We hopen alleen dat we deze keer íets meer tijd krijgen voor het volgende zich weer aandient. Want de laatste maanden volgt alles zich zo snel op, dat we amper ademruimte over houden.
kleine held 