Kon ik maar..

Soms zou ik willen, dat mijn kusjes je pijn écht weg konden nemen. Dat mijn vingers je tranen voor altijd van je wangen konden vegen en mijn knuffels je eeuwig veiligheid gaven. Dat mijn armen om je heen je konden laten slapen. Soms zou ik willen dat liefde de gave had je beter te maken. Want met de liefde die ik voor je voel, zou je dan geen dag meer ziek zijn.

Ik hou zoveel van je dat het soms pijn doet. Zoveel dat ik er álles voor zou doen, álles voor zou laten om ervoor te zorgen dat je de rust in je lijfje en hoofdje terug kon vinden. Ieder stukje dat jij lijdt, lijd ik met je mee. Iedere traan die je laat voel ik ook over mijn wangen gaan en bij iedere uiting van frustratie maakt ook mij boos en verdrietig. Het maakt dat ik wil vechten, tegen wie of wat dan ook. Alles om ervoor te zorgen dat jij je lieve, vrolijke en slimme zelf mag zijn zonder al die nare dingen die je overkomen. Maar ik heb niets om tegen te vechten, niets om boos op te zijn. Het overkomt ons allemaal en dat maakt me machteloos.

Dus ben ik sterk. Vind ik onuitputtelijke kracht in de liefde die ik voor je voel. Ben ik het baken om je zo veilig mogelijk door de dagen te navigeren. Liefdevol zacht en onmiskenbaar krachtig. Voor jou ben ik daar, met een lach en ogen die je rust geven.

En op zijn tijd vind ik mijn baken. Zoek ik naar armen om me heen die me veilig laten voelen, vingers die mijn tranen vegen en een gezicht wat me vertrouwen biedt. Op zijn tijd word ik getroost en vind ik een liefdevolle knuffel waar ik mijn vermoeide hoofd te rusten leg. Iemand die mijn woede laat razen en mijn angst er laat zijn. Met troostende woorden en zachte hand. Vind ik het vertrouwde gevoel van de schoot van mijn eigen moeder. Of de liefde van mijn rots in de branding en grote liefde. Tot ik de kracht weer vind te zijn wat ik wil zijn voor jou. En voor de mensen die me vangen als ik val. Zodat ik op mijn beurt weer kan zijn voor hun, wat zij zijn voor mij.