Hier is hij dan. Mijn allereerste blog. En eerlijk is eerlijk, dat is best een beetje spannend. Ik ben van nature een ras perfectionist. Niets is goed genoeg, en anderen kunnen het toch beter. Dus mijn onzekere kant roept aan alle kanten ‘waarom doe je dit? Wie zit er te wachten op verhaaltjes van jou? Wat heb jij te vertellen wat niet beter gezegd kan worden door een ander?’
Maar daar is ook die andere kant. Dat gevoel dat in me zit en me zegt dit te moeten doen. En ach, als niemand het interessant vind lezen ze het toch niet? Ben ik het in ieder geval kwijt.
Vandaag heb ik besloten gehoor te geven aan deze kant. Het gewoon te doen. Want toegegeven, mijn leven is in ieder geval niet standaard en zou dus best iets toe kunnen voegen.
‘better an oops, than a what if’
Ik ga proberen in mijn blogs jullie als lezers een kijkje in mijn hoofd te geven. Mijn gedachten en gevoelens zullen hier een plekje krijgen. Ik schrijf zoals het is, draai er niet om heen, ook als het gewoon even minder rozengeur en maneschijn is. Ik zal jullie meenemen in de zoektocht naar een diagnose voor Jens, iets wat al zijn klachten een naam gaat geven. Ik zal proberen jullie een kijkje te geven in ons leven, te laten zien wat het voor mij als moeder betekent een ‘zorgenkind’ te hebben. En ook updates over de situatie van Jens zullen hier verschijnen.
Ik merk dat het mij helpt verhalen te lezen van ouders in soortgelijke situaties. Ieder verhaal is anders, en toch hebben ze allemaal 1 overeenkomst; liefde.
Ik hoop op mijn beurt dan ook iets te kunnen betekenen. Voor mensen die herkenning zoeken, of gewoon interesse hebben.
In de volgende blog die gaat verschijnen kunnen jullie lezen wat Jens tot nu toe in zijn korte leventje allemaal heeft meegemaakt, en vooral hoe knap hij dat gedaan heeft! Want ik ben net als iedere andere moeder, vooral trots op mijn mooie mannetje!
kleine held 