De gouden rand van ons verdriet

Het ziek zijn van Jens brengt ons op plekken waar we nooit hadden willen komen. Het brengt uitdagingen met zich mee waar we ons vooraf geen voorstelling van konden maken. Het brengt gevoelens van angst, verdriet en onmacht waarvan de omvang groter is dan we ooit voor mogelijk hadden kunnen houden. Het brengt vraagstukken waarvan we ons nooit hadden gerealiseerd dat ze bestonden.

Het leven met een zorgintensief kindje is in vele opzichten een voortdurend rouwproces. Verlies van wat niet is en wel had moeten zijn. Omgaan met niet kunnen wat wel mogelijk moest zijn. Verlies van een voorgevormd ideaalbeeld. Verlies van het ‘normaal’. En meer dan eens neemt een verlammende angst bezit van ons.

Maar meer nog is het leven met een zorgintensief kindje een cadeau. Een kans te leren en te groeien. Want Jens haalt zijn mijlpalen lang niet altijd en zeker niet optijd. Maar als hij ze haalt is het, meer nog dan bij ouders van gezonde kinderen, een feestje. Wetende dat zijn weg hobbeliger en uitdagender was dan van een ander. Jens leert ons in het nu te leven, intens te genieten van simpel samenzijn. Het leven is in al zijn onvoorspelbaarheid voor iedereen eindig, en hoevaak zal vaak te laat gedacht worden, hadden we maar écht tijd voor elkaar gemaakt. Het brengt ons inzicht en kracht zoals we nooit eerder hebben ervaren. Het brengt intense trots en liefde voor een kindje dat dan volgens de maatstaven van onze maatschappij niet perfect is, maar met zijn bestaan zoveel toevoegt. Een klein lijfje die dingen doorstaat waar menig volwassenen huilend van in het hoekje van de bank zou kruipen. Maar Jens niet, Jens zoekt naar redenen om te lachen en zal ze, als het even kan, ook vinden.

Het maakt echte vriendschappen echter en waardevoller dan voorheen. Het ziek zijn van Jens heeft ons nieuwe, mooie mensen gebracht in ons leven. Het heeft ons laten zien dat niet heel de wereld hard is. Dat er nog zoveel mensen bestaan met het hart op de goede plek, onbaatzuchtig en behulpzaam. Mensen die wij misschien niet tegen waren gekomen zonder zijn ziek zijn, maar die een dierbare plek in ons hart en leven hebben gekregen.
Het brengt ons op plekken waar je nooit wil komen, maar waar je als je er toch moet zijn, intens dankbaar bent dat ze bestaan.

Het ziek zijn van Jens is oneerlijk, hard en verdrietig. Dankbaar dat hij ziek is ben ik niet. Maar ik ben dankbaar voor hem, en wat hij ons iedere dag leert en laat zien. Ons cadeautje, met een extra gouden rand.