Het doolhof duurt voort

Wij zoeken beiden niet graag de confrontatie op. Zijn beiden gericht op anderen blij maken. ‘Nee’ hoor je nauwelijks uit onze monden en we zijn beter in elkaars grenzen bewaken dan die van onszelf. Eindeloos geven we kansen, hebben een adem die langer is dan die van menig anderen. Zijn vaak teveel bezig met wat anderen van ons vinden en willen het voor iedereen goed doen. We hebben onderling nauwelijks ruzie en als dat al gebeurt voelen we ons daar allebei intens verdrietig over. We willen niemand kwetsen of voor de voeten lopen en proberen altijd in gesprek te blijven. Tot er een punt komt dat die definitieve grens bereikt blijkt.

Na 9 maanden, talloze gesprekken, niet nagekomen afspraken, drukte op het mailverkeer en nog meer niet nagekomen afspraken is het de gemeente gelukt onze definitieve grens nu echt te bereiken. Woensdag ontvingen we een mail waarin onder andere stond dat ze begrip hadden voor het geringe vertrouwen door ervaringen in de afgelopen maanden en de toezegging dat er de volgende dag een beslissing zou komen om in ieder geval tijdelijk mee vooruit te komen, aangezien het ze nog steeds niet lijkt te lukken een defitieve oplossing te bedenken. We hadden inmiddels al contact met een advocaat maar hebben dit, met ons laatste beetje adem, on hold gezet omdat wij niets liever wilden dan er samen uitkomen. Als er een tijdelijke toekenning zou komen waren we voor nu gered en zagen we later weer wel verder. Voor iemand die zegt te begrijpen dat het vertrouwen gering is, blijkt ook hier opnieuw dat het nakomen van afspraken toch lastig is. Gister ontvingen wij niets. En toen we vandaag besloten ze nog 1 kans te geven en te bellen was ze, hoe toevallig, net aan het mailen. Er komt een tijdelijke toekenning. Hiermee hebben ze zich net los kunnen weken van onze definitieve grens, maar blijven ze akelig dichtbij op het randje balanceren. De advocaat staat even on hold. Ondanks dat de tijdelijke oplossing te weinig is uiteindelijk mee door te komen geeft een bezwaarprocedure voorlopig niets en zet het de verhoudingen eigenlijk te vroeg op scherp. Ze zal wel op de achtergrond blijven om de beloofde structurele oplossing mee te bekijken en eventueel, als het niet anders kan, aan te vechten. Want zoals gezegd, het vertrouwen is gering.

En dus kunnen we weer even verder. Ademen we weer eens diep in en uit en ga ik volgende week netjes naar de afspraak met de budgetcoach. Begrijp me niet verkeerd, we staan open voor andere oplossingen dan het informeel pgb. Maar nadat alle regelingen die er bestaan al door 4 instanties zijn bekeken en uitgesloten zie ik hier niet veel kansen. Ik heb dit gesprek voorbereid en alles wat tot nu toe gedaan is in een bestand gezet. In de hoop dat ik tijdens dit en volgende gesprekken niet opnieuw alles hoef te gaan herhalen wat ik al zovaak heb gezegd. Ik wil er best nog een beetje energie insteken, maar zo heel veel energie heb ik niet over en herhalen van oplossingen die uiteindelijk geen oplossing blijken lijkt me dan toch een beetje zonde. Wordt vervolgd….