De man met de hamer

Het is de laatste tijd wat stiller op de blog. Ik schrijf minder dan ik van mezelf gewend ben. Ik zeg overigens ook minder dan ik van mezelf gewend ben. Alles is een beetje stiller in mij. Een beetje moe ook. De laatste weken waren weer een rollercoaster van emoties en dat heeft duidelijk zijn tol geëist.

Vanaf de uitslag van het spierbiopt is Jens bijna aaneengesloten ziek geweest. We rolden van de ene infectie in de anderen met als gevolg dat hij nu ongeveer 6 weken koorts heeft. Niet hoog maar wel lang. Alle ouders van jonge kinderen hebben hier denk ik wel mee te maken. Bij Jens is de impact alleen net iets groter. Wat maakte dat er een ziekenhuisopname volgde en we inmiddels aan het bijvoeden zijn. Nog niet via een sonde gelukkig. Maar de levering van medische voeding bleek voor mij toch weer een confrontatie met de werkelijkheid. Daarnaast heeft Jens zn oude slaapritme, of eerder het gebrek daaraan, ook weer opgepakt en zijn de gesprekken met de gemeente nog steeds, zonder voor nu al te veel resultaten, nog steeds gaande. En zijn we deze week nog naar Nijmegen geweest voor een hartecho, controle van de neuroloog en bloedonderzoek. Iets wat op Jens de nodige impact heeft en dus automatisch ook op ons.

En zo heel af en toe komt dan die man met de welbekende hamer langs. Met 1 tikje weet hij het voor elkaar te krijgen alle energie uit me te trekken en alle vermoeidheid die ik zo netjes opspaar er in 1 keer uit te laten komen. En dus ben ik moe. Moe van het denken, moe van de angsten, moe van het vechten en moe van het ‘aan’ staan. Er komt dan ook buiten de nodige zorg en kusjes en knuffels voor Jens bijna niets uit mijn handen. En dat is voor nu even oké. Ik neem even pauze. Een paar dagen. Sta mezelf even toe moe te zijn op ieder moment dat dat kan. Tot ik weer net genoeg opgeladen ben om door te gaan.