December staat alweer bijna voor de deur. Een drukke feestmaand, normaal gesproken. Eerst op 5 december sinterklaas, dan op 21 december mijn verjaardag, gevolgd door de kerstdagen. Op 30 december is Jens jarig en de maand wordt afgesloten met oud en nieuw. Normaal gezien houdt ik me rond deze tijd bezig met ‘wat gaan we doen, wanneer en met wie’. Dit vraagstuk is inmiddels verschoven naar ‘wat is haalbaar voor Jens, waar doen we hem een plezier mee en waar vragen we te veel van hem’.
Voorop staat dat we hem niks willen ontzeggen omdat hij ziek is, of geen besef heeft van wat al die feestdagen inhouden. maar juist het feit dat het hem niets zegt en het in de normale vorm altijd prikkels en onrust brengt, maakt wel dat we twijfelen waar we wijs aan doen. Ondanks het missen van besef, wordt hij wel zichtbaar blij van aandacht, liedjes, een taartje en in een bepaalde vorm ook van een cadeautje uitpakken. En dat maakt dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen er niets mee te doen.
Daarnaast is het voor mij persoonlijk een keiharde confrontatie met de werkelijkheid. Hoe anders had ik het voor me gezien, die voor ieder kind zo magische decembermaand. Hoe anders had ik deze maand in willen gaan, hoe anders had het moeten zijn voor Jens. Want ik wil sinterklaas kunnen vieren met mijn peuter, op zijn verjaardag kunnen uitpakken met slingers, visite, taart en bergen cadeautjes. Maar als ik dat doe zou het, in dit geval, een puur egoïstische beslissing zijn. Want hem maak ik daar niet blij mee, integendeel.
Maar wat kan wél, denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen en alternatieven zoeken. We worden er steeds beter in maar in dit geval vinden we het een lastige inschatting wat hem plezier doet en waar de grens van overprikkeling ligt.
Voor zijn verjaardag besluiten we geen feest te geven. Mensen die toch graag willen komen plannen we vanaf nu in voor een bezoekje, om daarmee te voorkomen dat het rond zijn verjaardag alsnog storm loopt en het dagenlang onrustig voor hem is. Zo krijgt hij toch zijn aandacht, taartje en cadeautjes maar vermijden we het kolossale verjaardagsfeest. Op zijn dag zelf vieren we het op zijn manier. Rustig, met al zijn lievelingseten en een cadeautje.
Mijn verjaardag vier ik nooit, tenminste, niet echt. Meestal zorgt de ander wel voor een cadeautje en ontbijten we lekker samen. Dat kan voor Jens ook en mij kun je niet gelukkiger maken dan met tijd doorbrengen met mijn 2 favoriete mannen. Dan houden we sinterklaas, kerst en oud en nieuw dus over. Dat laatste doen we ook lekker thuis, misschien komen opa en oma nog eventjes langs maar voor Jens houden we het verder liefst zo normaal mogelijk. Met een beetje geluk slaapt hij tijdens het vuurwerk, en anders kijken we samen door het raam, als hij niet te bang is van het geluid. Als dat wel zo is knuffelen we hem gewoon plat tot het voorbij is.
Sinterklaas en kerst vind ik de moeilijkste. Voorgaande jaren vierden we sinterklaas en tenminste 1 kerstdag met familie. Ik hou er van, het knusse samenzijn met de mensen waar ik het allermeest van houdt. Lekker eten, een spelletje en cadeautjes.
Ik denk dat we alles gewoon maar in een kleinere versie gaan aanpakken. Korter en rustiger. Sinterklaas zal echt wel een cadeautje komen brengen, zonder teveel herrie en geklop welteverstaan. En met kerst zullen we gewoon met de familie eten, Jens afschermen als het teveel is en niet te lang maar wel samen. Ik wil hem dat ook laten voelen. Al die mensen om hem heen die zielsveel van hem houden. De rest doen we dan niet of veel minder uitgebreid, deze 1e dag nemen we voor lief. De dagen eromheen houden we rekening met extra aanvallen en overprikkeling, dat is dan maar even zo. Als hij die liefde maar voelt. Want daar gaat het uiteindelijk om. Alles wat we doen, alle afwegingen die we maken en vooral ook alles wat we laten, niet alleen in december maar altijd, doen we uit liefde voor hem.
kleine held 