Zaterdagavond, 4 mei. Ik krijg een appje van mijn lieve vriendin Kimberly; Zal ik de kaartjes bestellen? Beide zijn we verbaasd, het gaat in 1 keer lukken! Iets plannen met onze gezinnen samen bleek voorheen niet altijd makkelijk, Jens moet goed genoeg zijn de prikkels aan te kunnen en niet ziek zijn, en zij hebben 3 kindjes die natuurlijk ook regelmatig iets onder de leden hebben. Maar nu is het zowaar in 1 poging gelukt. We mogen met ze mee naar de apenheul, nog voor Jens zijn verjaardag. Onze vrienden, kimberly en Jeroen, zijn meedenkers. Ze zochten mee naar een uitje die minder prikkels zou bevatten dan een pretpark, een uitje die voor Jens haalbaar zou kunnen zijn. En zo vertrokken we zondag ochtend richting Apeldoorn.
We besloten Jens die dag zijn voeding via de pomp te geven. Dat geeft voor ons minder gedoe en zo krijgt Jens gedurende de dag genoeg energie binnen. Zo’n dag kost hem veel, dus dit leek ons de beste optie. De heenweg ging goed. Jens zat achterin en wij voorin. Het geluid op de snelweg bleek vervelend voor hem te zijn en dus schoot ik, al rijdend op de snelweg, van de passagiersstoel naar de achterbank. Ik hield mijn handen stevig op zijn oren en op die manier was het voor hem goed te dragen. Na een rit van anderhalf uur kon onze dag weg dan echt beginnen.
Laat die aapjes maar komen! Kimberly had vooraf nog even navraag gedaan bij het park, je moet daar namelijk alle sieraden uitdoen in het losloop gebied. En daar zagen we al een brutaal aapje de sonde van Jens grijpen. We leerden dat we vooral bij de doodshoofdaapjes alert moesten zijn. De wagens van Jens en Zoë bleken bij deze apen favoriet. Die twee kregen regelmatig een aapje op visite. Gelukkig bleven ze van de sonde af en was het mooi om te zien hoe Jens ze opmerkte en er op reageerde.
De apen in hun verblijf waren voor Jens te ver weg om in zijn aandachtsgebied te zitten. Maar op zijn manier genoot hij van zijn dag. Hij danste met Jeroen en zocht steeds zijn aandacht. We merkte dat hij het ontzettend moeilijk vond contact te maken met de kindjes, maar dit stiekem wel heel graag wilde. Jens genoot, op zijn manier en tempo, en wij genoten van hem. De drukke stukken waren duidelijk geen optie voor hem, de dystonie kwam dan in volle vaart tot hij weer in een rustiger stuk was , maar al met al deed hij het super goed. Wij genoten van het even weg zijn, het fijne contact met onze vrienden en hun 3 geweldige kindjes.
Die dag bleek dat alles went, kimberly vroeg hoe we dat toch konden, omgaan met die kijkende mensen. En inderdaad, sommige mensen vonden Jens het interessantste aapje uit het park. Maar ik merkte op dat het me nog nauwelijks opviel. Wij focussen op Jens en wat hij nodig heeft, wat de rest van de wereld denkt interesseert ons al een heel stuk minder. Op ons beurt keken we rond en hadden we een kort moment van stekende jaloezie bij het zien van alle vrolijk rondlopende kindjes. Een confronterend schouwspel die ons heel even met beide benen op de grond liet ploffen. Axel en ik kunnen hier samen 1 opmerking over maken, elkaar vasthouden en het dan ook weer goed loslaten. Wat zijn we een goed team.
Tegen het einde van de dag, op weg naar de auto, had Jens erg veel dystonie. we merkte hieraan dat het genoeg was geweest, maar wat had hij het goed gedaan. Wat is het fijn om met mensen te zijn waar je jezelf kan zijn, die snappen dat het niet altijd makkelijk is en altijd een luisterend oor bieden, maar ook gewone gezelligheid. Dankbaar voor zulke vrienden in ons leven en na een fijne dag samen, vertrokken we weer richting huis.
Op de snelweg ging het mis. Ik zag in mijn spiegel dat Jens wat spiertrekkingen had en binnen de kortste keren was hij lijkbleek, bezweet en draaide zijn ogen weg. Het overgeven begon maar de kracht om het uit te spugen ontbrak, wat het best benauwd maakte. Ook hierin bleken we een goed op elkaar afgestemd team. als vanzelf sprong ik weer achterin terwijl Axel de auto stil wist te zetten op de vluchtstrook. We deden wat we moesten doen en toen de rust weer was wedergekeerd belden we met kimberly en Jeroen. Die hadden het zien gebeuren maar de mogelijkheid niet meer gehad te stoppen, dus die wilden natuurlijk graag weten hoe het ging. We besloten de dag af te sluiten door samen te eten.
Die nacht sliep Jens slecht en de volgende dag was hij lijkbleek. Het overgeven zoals de dag ervoor hield aan. Wij werden even geconfronteerd met wat een dagje weg kost voor zijn lijfje. Wat ontzettend sneu om te zien hoe hij op een fijne dag in moet leveren. Maar de dag van gister had hij gehad, en die pakt niemand meer van hem af. En van ons ook niet.
Lieve kimberly en Jeroen, met jullie drie schatten van kinderen. Bedankt voor deze fijne dag, dat is meer waard dan welk ander cadeau ook. Jullie vriendschap is ons ontzettend dierbaar. Dit dagje weg was precies wat we nodig hadden!
kleine held 