Wat keken we uit naar een weekje rust. Natuurlijk gaat de dagelijkse zorg áltijd door, maar gewoon even geen gekke dingen. Geen ziekenhuizen, extra zorgen en vragen en vooral, geen gebroken gezin. Na alle ziekenhuisopnames de afgelopen maanden wilden we vooral maar 1 ding. Samen zijn met onze kindjes en genieten van elkaar. 4 kleine voetjes in het zand en en 2 blije gezichtjes bij het zien van de zee. 1 week proberen wat los te laten en een plekje te vinden voor alles wat er de afgelopen maanden allemaal weer was gebeurd. Helaas kregen we daar de kans niet voor.
Op dag 1 veranderde de kleur van Jens zijn urine van helder naar donkerrood bloed. Dit zien we vaker kort, dus besloten we nog af te wachten. Daarnaast waren zijn billen helemaal kapot en had hij behoorlijke pijnaanvallen. We besloten daarom hem veel rust te geven, nog rond het huisje te houden en aan te kijken. Omdat opa en oma er ook bij zijn, namen we lize die middag wel mee naar het strand. We waren niet compleet, maar juist die 1 op 1 aandacht voor haar was ook zo waardevol. En we waren nog in de overtuiging dat we de dag erna met zijn allen zouden kunnen gaan.
Maar Jens werd niet beter. Het bleef ontzettend veel bloed en de pijnaanvallen namen enorm toe. Hij kreeg daarbij lekkage langs zijn katheter en toen wisten we dat we zouden moeten gaan overleggen met Tilburg. We belden heen en weer met de dienstdoende kinderarts en probeerden alles wat we konden om te voorkomen dat een ziekenhuis noodzakelijk was. Maar op een bepaald punt was dit niet meer verantwoord, en konden we niet anders dan ons melden in het ziekenhuis hier. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis was op 40 minuten afstand, maar beter dan 2 uur in de auto richting Tilburg.
En weer moest ik lize huilend achterlaten. Weer die armpjes die zo krampachtig om mijn nek klemde losmaken om te gaan. Weg van haar, in de allerbeste armen van opa en oma, maar niet meer samen. En dat precies was wat ik haar deze week wilde besparen. De tranen stroomden, maar wat hoopten we op een kort bezoekje.
De echo sloot vrij snel ernstige defecten aan zijn nieren uit. Maar we zaten nog steeds met veel bloed, en veel pijn. De kinderarts besloot dat het beter was als hij zou blijven. De zorg in dit ziekenhuis was perfect. Er werd meegedacht om het voor ons allemaal zo comfortabel mogelijk te maken. Axel en ik mochten beide blijven zodat Jens ook daar veilig kon slapen. Bedden werden tegen elkaar geschoven en iedereen was even lief. Die avond ging Jens echt niet goed. De katheter dreigde te verstoppen, met blaasspoeling kregen we er gelukkig een flink bloedstolsel uit. Maar hij was bleek, klam en veel te koud. We waren op de enige plek waar we niet wilden zijn, maar ook op de enige goede voor hem op dit moment.
Er werden plannen gemaakt en weer gewijzigd, er werd overlegd en onderzocht en we gingen van een mogelijke O.K. voor een katheter wissel naar toch een ander plan om dit te voorkomen. We werden heen en weer geslingerd in emoties en we konden het verdriet van hier met een mannetje met zoveel pijn zitten, in plaats van samen met onze beide kindjes op het strand maar moeilijk van ons afschudden. Iedere opname is heftig en intensief, deze deed zeer op zoveel extra andere vlakken. Gelukkig had Lize het fijn bij opa en oma en op het strand. Al miste ze ons duidelijk, en wij haar.
Uiteindelijk bleek Jens wéér een urineweginfectie te hebben, terwijl hij nog antibiotica had van de vorige. Dit veroorzaakt bloed en veel pijn. Daarnaast zorgt het bloed voor stolsels wat de katheter steeds even verstopt, wat ook heel erg onprettig is, en heeft hij blaaskrampen. Er werd een nieuwe antibiotica gestart, en medicatie tegen de blaaskrampen. Omdat we hiermee een verklaring hadden, kon de katheterwissel gelukkig worden uitgesteld.
Inmiddels zijn we terug in ons vakantiehuisje. Jens heeft nog veel pijn maar we hopen dat de medicatie gauw zijn werk gaat doen. Het bloed lijkt inmiddels iets af te nemen. We hopen nu van harte dat we in iedergeval nog een weekendje kunnen genieten van elkaar en het mooie weer. De contacten met Tilburg lopen alweer voor kort daarna om het weer verder op te pakken. Het is meer dan zuur dat dit zo gelopen is en het allergrootste deel van onze vakantie is opgegaan aan ziekenhuis, maar ieder momentje wat we nu kunnen pakken grijpen we met beide handen aan!
kleine held 