Spanning

We zijn echt inmiddels wel wat gewend. Maar toch is het Jens gelukt ons flink te laten schrikken.

Beide kindjes kwakkelen al een week met koorts, snot en slecht slapen. Gister stond er dan ook een bezoekje aan de huisarts gepland voor beide. Lize bleek een longontsteking te hebben, Jens zijn oren waren de boosdoener. Jens viel bij de huisarts in de wachtkamer in slaap, en bleef slapen tijdens haar onderzoek. Dat kennen we absoluut niet van hem, maar we gingen er toen nog gewoon vanuit dat hij wel gewoon heel erg moe zou zijn. We liepen meteen door naar de apotheek voor kuurtjes en een puffer. Jens sliep door alles heen, wat we toch steeds een beetje vreemder begonnen te vinden..
Ik zag zijn rode koortsbolletje ineens erg bleek worden. Ik voelde aan zijn wangen, en in plaats van de warmte die er was, waren ze nu ijzig koud. Terwijl ik hem aan het prikkelen was tot reactie vertraagde zijn ademhaling steeds meer. Dit was niet goed. Er waren schokjes in armen en benen en we kregen geen enkele reactie meer van hem. En we besloten noodmedicatie toe te gaan dienen. We kregen deze gelukkig van de apotheek, want hoewel dat nooit gebeurd, waren we in alle hectiek zonder deze medicijnen op pad.

Op de noodmedicatie kwam geen enkele reactie, terwijl we gewend zijn dat hij toch vrij snel reageert. De ambulance werd gebeld en terwijl wij de ademfrequentie telde met de centrale, werd een huisarts uit het gebouw ingeschakeld. Hoewel de ademhaling al iets omhoog ging, was hij nog steeds véél te laag. Dit was niet goed. De huisarts deed pupilreflex testen, gaf pijnprikkels, en checkte zijn temperatuur. Die was op dat moment 35.3. Niets hielp en er kwam nergens reactie op. Zij is toen meteen in actie gekomen en is gaan bellen met onze eigen huisarts, die op haar beurt contact zocht met de neuroloog. Vanuit daar werd besloten een extra spray noodmedicatie toe te dienen. En omdat de zorg en beslissingen hiermee uit handen werden genomen, was er bij ons ineens veel meer ruimte voor angst. De tranen brandden in ons trillende lijf terwijl we naar hem keken en vurig hoopte dat hij érgens op zou gaan reageren. De aanblik van zo’n koud, bleek toetje die nergens op reageerde was doodeng. We waren inmiddels ruim drie kwartier aan de slag, de huisarts en rapid responder hielden hem nauwlettend in de gaten.

Na een uur begon hij eindelijk te reageren op prikkels die werden toegediend. En heel langzaam, kwam hij bij. Zijn temperatuur steeg hiermee ook naar de 36. Wat een opluchting. We konden weer een beetje ademen. Hij werd in de ambulance gereden en ik reed met hem mee. Daar zakte zijn bewustzijn wel weer even weg, maar daar herstelde hij zelf van. In het ziekenhuis besloten ze hem op te willen laden met extra medicatie. Om te zorgen dat hij echt helemaal uit aanval zou zijn en er niet terug in zou komen.

Dat infuusprikken was wederom een drama. Huilend trok axel de grens. Bedenk maar een ander plan, dit gaan we zo niet meer doen. Er is uiteindelijk besloten de extra medicatie via de sonde te geven en pas te gaan prikken als er een nieuwe aanval zou volgen.

Jens was inmiddels enorm suf van alle medicatie en de heftige aanval. Hij viel om 21u rustig in slaap. Zijn saturatie was nog wat laag, maar die is in de loop van de nacht gelukkig verbeterd. Na een nacht slaap (wat al een enorme uitzondering is) hadden we eindelijk ons mannetje weer helemaal terug. Nog een beetje stoned, maar weer zoals we hem kennen. Man, wat ben ik trots op hem!

We spraken met de neuroloog. Want dit is geen aanval zoals we van hem kennen. We kennen wel bewustzijnsverlies in bepaalde mate, de schokjes en de ademhalingsproblemen. Maar dit was anders.Het begon anders, hij was verder weg, reageerde niet op de pogingen van hulpverlening, reageerde niet op de noodmedicatie en de trekkingen in armen en benen waren anders dan we van hem kennen.  Wat was dit, hoe kan dit ineens.
Ergens zit bij ons de twijfel of dit wel een epileptische aard had, maar waarom zou hij anders ineens zo wegzakken, en hij reageerde uiteindelijk wel goed op de anti epileptica…  We hebben dit tijdens ons gesprek met de neuroloog nog niet echt uitgesproken omdat er eigenlijk later pas ruimte kwam in ons hoofd voor deze vraag. Voor nu is de theorie dat door de wisselingen in medicatievormen door leveringsproblemen en het ziek zijn de trigger zijn geweest voor de epilepsie om heviger en anders naar voren te komen. We willen het alleen later toch nog een keer goed bespreken met de neuroloog, maar ook met de kinderarts en metabolenarts.

Voor nu zijn we waar we het liefste zijn. Samen thuis. Compleet met een nog wat moe en suffig aapje, en een ziek maar gelukkig al vrolijker meisje. En een beetje extra angst, dat dan weer wel. Deze ervaring was ondanks dat we veel gewend zijn, een enorm pittige voor ons. Maar we zijn er voor elkaar. Met alle mensen om ons heen die er meteen staan als het nodig blijkt. Waar ook zeker de huisarts en apotheek bijhoren, die meteen klaarstonden om te handelen! Wat zijn we eigenlijk toch rijk!