Voor de derde keer heb ik hem vast. Al twee keer eerder hield ik in de afgelopen maanden een positieve test in handen. Waar zwanger worden bij Jens absoluut niet zonder slag of stoot ging, blijkt zwanger blijven nu de uitdaging. En waar ik redelijk door de miskramen heen kwam, het was immers nog zo pril, zo moeilijk heb ik het tijdens deze eerste weken van deze derde zwangerschap in 5 maanden. Natuurlijk had ik enorm verdriet toen het misging, maar na een dag huilen kon ik dat redelijk relativeren. Zeker na de eerste keer, na de tweede keer betrapte ik me iets vaker op de angst of ik ooit nog een zwangerschap zou kunnen voldragen. En toen was daar wederom die positieve test. Ik kende mijn lichaam inmiddels en na in 5 maanden twee keer eerder pril zwanger te zijn geweest wist ik al ver voor die duidelijke tweede streep dat het weer raak moest zijn. Maar waar ik bij nummer 1 van drie dolgelukkig was, bij nummer 2 van 3 wat terughoudend, was dat bij 3 van 3 omgeslagen in niets anders dan angst.
24/7 ben ik bezig met de angst te verliezen. Ieder krampje, of uitblijvend krampje. Ieder stukje waarop ik even niet misselijk ben. Maar vooral ieder toiletbezoek. Ongeveer ieder kwartier ga ik om te checken of ik toch echt geen bloedverlies heb. Als ik opsta, is dat ook het eerste wat ik met een bonzend hart controleer. Het vertrouwen in mijn lichaam is even volledig verdwenen. Ik durf niet te genieten, in de veronderstelling dat het dan minder pijn zou doen als het toch weer mis zou gaan. Wat natuurlijk de grootste onzin is, want ik kan mezelf niet beschermen tegen dat verdriet. Ik ben bang dat dit mijn limiet is. Dat ik het niet nog een keer trek, en dat álles nu hiervan afhangt.
De tijd kroop tergend langzaam voorbij. Ik passeerde de termijn van de vroegste miskraam, en later ook die van de tweede. Dat had ik gered. En hoewel dat prettig was, was daarmee de angst niet weg. Ik bleef mezelf gek maken met die allesoverheersende angst. Langzaam kwamen we verder. De clearblue testen met weken indicator liepen netjes op, en de eerste echo was nog een weekje wachten. Man, wat was ik daar zenuwachtig voor. Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik mijn handen op mijn buik leg en in stilte vraag of dit wondertje alsjeblieft veilig wil blijven zitten en groeien. ‘Ik beloof je dat ik voor je zorg, zorg jij dan dat je blijft waar je bent en ontwikkelt en groeit zoals het hoort?’
Met knikkende knieën en een hartslag van 180 zat ik in de wachtkamer van de gynaecoloog. Gelukkig was de afspraak al om half 9 ’s ochtends. En toen was daar het moment van de echo. Een baarmoeder met een duidelijke zwangerschap, niet meer dan een klein wit vlekje met een prachtig knipperend stipje. Het hartje klopt! Wauw, wat was ik dankbaar en opgelucht. De komende weken zullen evengoed spannend worden. Maar dit hebben we toch al bereikt. Het is het mooiste knipperende stipje wat ik ooit heb gezien. Nu goed verder groeien kleintje. Over twee weekjes mag ik je weer zien.
De weken richting de volgende echo boden veel afleiding. De pup, de opname van Jens en mijn en gebrek aan energie namen al mijn tijd in beslag. Zeker toen ik niet meer bij Jens langsmocht, was ik met niets anders dan dat bezig. Tot iedereen weer veilig thuis was en de spanning voor deze echo toch ook weer toenam.
Maar wederom een goede echo, een prachtig gegroeid garnaaltje, met mooie hart actie. De miskraam kans is nu gedaald tot minder dan 2%. Eindelijk durf ik ook een beetje te gaan genieten van dit wondertje in mijn buik. De angst zal blijven. Maar ik mag gelukkig iedere twee weken even in mijn buik spieken. En steeds zorgt een goede echo voor een klein beetje meer rust en verdwijnt de angst steeds een beetje verder naar de achtergrond. Met 12 weken wordt het toch weer even spannend. Ik heb licht bloedverlies en krampen. De angst is meteen volop terug aanwezig. De verloskundige liet me gelukkig meteen komen. Ze kon het hartje nog niet vinden, maar probeerde me wel gerust te stellen. En daar was dezelfde middag de enorme opluchting. Een goede echo, een uitgebreide check en ons wondertje doet het goed daarbinnen. Onze 2e grote liefde, Jens zijn kleine broertje of zusje. Je zit er en je doet het goed. Wat ben je ongelofelijk welkom, kleintje.
kleine held 