Auditieve overgevoeligheid

Een probleem waar Jens dagelijks mee te maken heeft. Geluiden die ons niets doen, we niet waarnemen als vervelend of alarmerend, zijn voor Jens vaak al veel te veel. Omdat het vaak alledaagse, onverwachte geluiden zijn, is het ook lastig hem hier tegen te beschermen.

Ons lichaam kent een afweer reactie op bepaalde geluiden, zoals een alarm of wekker. Het activeert ons en waarschuwt voor gevaar. Maar wat als een normaal geluid een afweer reactie geeft? Dan spreek je van auditieve overgevoeligheid.

simpele geluiden als een blaffende hond, een lopend koffiezetapparaat, de afzuigkap, bepaalde liedjes, de stofzuiger, auto’s en motoren, tikkende regen, wind, pratende mensen in eem ruimte, dat ene geluidje uit een geluidenboek en ga zo maar door. Om nog maar niet te spreken over het luchtalarm op de eerste maandag van de maand. Het zijn de simpelste en vaak onvermijdelijke geluiden die een groots effect hebben op Jens. Hij kan geluid niet filteren zoals wij dat doen. Geluiden die wij soms nauwelijks horen omdat ons systeem het labelt als onbelangrijk, komen bij hem ongekend hard binnen. Hoe dat zich uit? Ik zal het proberen te schetsen.

De meest simpele reactie zien we dagelijks veel verschijnen. Hard op zijn oren drukken. Duidelijker aangeven dat het geluid teveel is is er niet. Het komt dan ook regelmatig voor dat Jens rode oren heeft van de enorme druk die hij erop geeft. Een wat hevigere reactie geeft daarbij een intens verdriet, waarbij hij meteen onder de vlekken zit en de tranen over zijn wangen rollen. Een reactie die je misschien minder snel zou verwachten is enorm hard en hoog gillen. Ik deed ooit een meting en hij kwam boven de 100 decibel uit. Dat geeft voor ons zelfs risico op gehoorbeschadiging. En ergens lijkt dat gek, zoveel geluid produceren als je er zo gevoelig voor bent. Maar toch is het een normale reactie. Hij probeert het geluid te overstemmen, maar uiteindelijk overprikkelt hij zichzelf. Veruit het verschrikkelijkst om te zien is de reactie waarbij hij zichzelf pijn doet om een geluidsprikkel te dempen. Hij slaat hard op zijn hoofd, trekt aan zijn haar of knijpt zichzelf.  Wij zijn ook weleens de dupe van slaande handen, en hoewel we weten dat dit op de lange termijn geen optie is, en hij nu al zoveel kracht heeft dat het vrij hard aankomt. Ik vang liever zelf dan dat ik moet aanzien dat hij het zichzelf aandoet.

Natuurlijk proberen we hem zoveel mogelijk te beschermen, maar wel zonder al het geluid te elimineren. We willen niet dat hij zo aan stilte went dat geluid nog veel harder binnenkomt. Thuis geluid op een acceptabel niveau houden is al behoorlijk ingewikkeld, buitenshuis is het vrijwel onmogelijk. Een bezoekje aan een winkel, wandelen in een drukke straat of visite betekent voor hem een heleboel ongemak. En ongemak resulteert weer in meer dystonie, epilepsie en weinig slaap. We houden Jens op dit moment dus nog thuis, een groepje is hierdoor geen optie. En ook ons wereldje wordt behoorlijk wat kleiner. Maar toch vinden we er steeds meer onze weg in.

Een koptelefoon als geluidsdemper lukt niet omdat hij deze niet ophoudt, wel zijn we nu met zijn begeleiding bezig deze overgevoeligheid proberen beter gereguleerd te krijgen. De tijd zal het leren!

Ik zal vanaf nu zo af en toe een blog wijden aan iedere keer een ander onderdeel van zijn problematiek. Waar willen jullie graag meer over weten?