Onderzoek

-onderzoek-

Er liep weer een nieuw onderzoek. Dit keer in verband met het extreem vaak ziek zijn van Jens. Tijd om te kijken hoe zijn imuunsysteem werkte. En we kregen antwoorden.

Het blijkt dat Jens niet gereageerd heeft op een enting die alle baby’s krijgen. De pneumokokken vaccinatie om precies te zijn. Zijn lichaam is niet in staat geweest antistoffen aan te maken, waardoor hij de laatste jaren weerloos was tegen iedere verkoudheid die hem naderde. Met vele longontstekingen als gevolg. En hoewel het geen verklaring geeft voor de andere infecties die hij veelvuldig doorloopt, bestaat het vermoeden dat zijn lijfje zo vaak moet vechten, dat het weerloos is geworden tegen alles wat hem aanvalt. Een infectie verloopt bij hem nu eenmaal heftiger dan bij een ander kind. Om nog maar te zwijgen hoe zwaar ziek zijn en koorts op zijn moeilijk instelbare epilepsie en dystonie wegen.

En nu? Dat was de vraag die ik vandaag aan onze kinderarts stelde. Een arts die ons al 4 jaar bijstaat en áltijd eerlijk en open antwoord geeft op alle vragen die we hebben.  Het antwoord luidde als volgt; Jens zal (hopelijk deze week nog) opnieuw en uitgebreider worden gevaccineerd. Over 6 weken volgt dan weer bloedonderzoek, waarna we na 3 weken uitslag krijgen. Deze uitslag kan 2 kanten op. Ófwel hij kan nu wél antistoffen aanmaken, in dat geval is verbetering dus zeker mogelijk en zou hij zelfs in het beste geval van zijn dagelijkse antibiotica af kunnen komen. Óf het blijkt dat zijn lichaam niet in staat is antistoffen aan te maken en dan spreken we over een afweerstoornis. Voor we ons daar druk over gaan maken wachten we de komende 9 weken af.

Al met al, geeft het zowel zorg als hoop. Werkt dit vaccin, kan het hem zoveel brengen. Werkt dit niet, komen er zorgen bij. Een maar al te bekende  t-splitsing dus. Meer dan afwachten kunnen we niet. En hopen, op goed nieuws.

Het went. Het wachten. Maar toch nemen zorgen soms de overhand. Het lukt niet altijd nuchter resultaten af te wachten en meer dan eens neemt mijn hoofd een loopje met me. De ‘wat als’ en ‘als dan’ spoken onvermijdelijk door het wachten heen. En de ene keer kan ik me daar beter tegen verzetten dan de andere keer. Maar uiteindelijk wint hoop het van angst. Tot het zover is. En als het zover is en angst werkelijkheid blijkt te worden, dan blijken we behoorlijk goed in daar dan weer mee dealen.

Dus de komende weken, fingers crossed.