Het is me al even niet gelukt te schrijven. Deels omdat de tijd en energie ontbrak door het gedoe met de gemeente en het pgb en de dagelijkse (en nachtelijke) zorg voor Jens. Maar misschien ook wel door dat het gewoon niet zo lekker ging de afgelopen week. Het telefoontje van de gemeente vorige week maandag leek de genadeklap. De spreekwoordelijke druppel die emmer deed overlopen kwam in de vorm van dat belletje.
Ik stond die hele dag al stijf van de spanning en had voor twee mogelijke scenario’s een strijdplan. Of we zouden een ja krijgen, in dat geval zou de opluchting vooral een rol gaan spelen. Ik weet van mezelf dat de spanning die zich dan heeft opgebouwd een weg naar buiten zal moeten vinden, maar dat was oké. Of het zou een nee worden. In dat geval zou ik boos worden en teleurgesteld zijn in het zorgstelsel maar zou ik niet lang daarna de moed weer bijeen rapen om het gevecht verder aan te gaan. Mensen te bellen, wie dan ook, om tegen deze nee in te gaan. Daar zat ik dus klaar voor, 1 van die twee. Toen deze vervolgens beide niet kwamen en ze wéér niets konden zeggen, kwam ik voor een situatie te staan waar ik me niet op had voorbereid. En daar kon ik even helemaal niets mee.
‘als je zolang overeind probeert te blijven, kun je ook diep vallen.’
Het lukte me even niet meer om vrolijk te blijven, of in ieder geval te doen alsof. Ik kreeg het niet voor elkaar lichtpuntjes te vinden in de duisternis die zich in mijn hoofd vormde. Het was even gedaan met de positieve dingen zien en ze zo belichten dat ze uiteindelijk groter leken dan het negatieve. Voor nu was er daar alleen even de val. En als je zolang overeind probeert te blijven, kun je ook diep vallen. Ik was boos en verdrietig, teleurgesteld en bang. Tranen bleven stromen en ik had de kracht even niet meer er tegen in te gaan. Jens troostte me, bij iedere traan. De omgekeerde wereld. Iets waardoor ik me afvroeg of ik hem hier kwaad mee deed, mijn verdriet mag hem niet raken. Maar verstoppen lukte me ook niet meer en ik herinnerde mezelf aan mijn eigen advies aan anderen; verdriet is een hele normale emotie en mag er zijn en gezien worden, daar leer je ze alleen maar mee dat het oké is om soms even niet oké te zijn.
Schrijven lukte me ook niet. Ik denk dat de chaos in mijn hoofd te groot was om er enige vorm of logica in te brengen. Even lukte helemaal niets. En dat was goed. Voor even was dat precies wat ik nodig had. Dat, en mijn mannen om me heen. Axel die er was, sterk als altijd wanneer ik dat even niet ben. Jens die kwam knuffelen en kussen. Even die basis, even die liefde.
En daar kwamen langzaam weer de lichtpuntjes. In eerste instantie in de vorm van een geboorte van een prachtig kindje van 1 van mijn liefste vriendinnen. Het blijft een wonder, en het vasthouden van dat pasgeboren bundeltje liefde gaf me rust. Het gaf me wat ik nodig had om door te kunnen. Iets positiefs, iets wat bewees dat er echt nog wel mooie dingen bestonden en dat ik door moest. Dit werd nog meer bevestigd toen een paar dagen later ook Jens kennis maakte met deze baby. Wij hadden niet verwacht dat het hem iets zou doen, dat hij het op zou merken. En als hij dat al deed, dachten we dat hij angstig of afstandelijk zou zijn. Maar niets bleek minder waar. Als vanzelf aaide hij voorzichtig over haar hoofdje, gaf hij kusjes en lachte naar haar. Onvoorstelbaar mooi om te zien. Een lichtpuntje kon ik dat moment niet noemen, ik was trots op hem en gelukkig in die situatie, en dat gaf meer licht dan een uitbundig versierde kerstboom. Omringd door mensen waar wij onszelf mogen zijn, maar Jens vooral ook welkom is. Met zijn aanvallen, met zijn huilen, gillend of lachend. Nooit voelt het alsof hij teveel is, en altijd staan ze voor ons klaar. Zo’n soort vriendschap maakt dat ik weer een beetje in de wereld geloof. Dit alles maakte me dankbaar voor wat er wél was, en gaf me kracht om door te vechten.
En niet geheel zonder resultaat. De kracht die ik hervond heb ik bijna direct omgezet in actie. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en de secretaris generaal van het ministerie van volksgezondheid, welzijn en sport een privébericht te sturen op Facebook, met de link naar mijn blog. Ik had alleen nooit verwacht hier reactie op te krijgen. Dit gebeurde wel. Een paar dagen na het sturen van de link kreeg ik in mijn mailbox een ontzettend vriendelijke reactie. Hij gaf aan dat ik niet moest aarzelen hem een berichtje te sturen als hij ergens mee kon helpen. En hoe brutaal ik mezelf ook vond, ik kon deze kans natuurlijk niet voorbij laten gaan. Ik vroeg hem naar onze specifieke situatie met de gemeente te kijken en stuurde hem meteen een samenvatting mee van het verloop van de pgb aanvraag. Niet veel later kwam ook hier weer reactie op. Hij zou het doorzetten naar iemand anders omdat hij zelf komende week in het buitenland zat maar het zelf ook blijven volgen. Onvoorstelbaar, dit had ik nooit verwacht. En ook hier hield hij woord, vandaag kwam er een mail van iemand van het ministerie die me morgen belt over onze aanvraag.
Al kunnen ze niets voor ons doen, het feit dat iemand daar boven in de ladder de moeite neemt naar onze situatie te kijken, zo snel en persoonlijk reageert, en dan ook nog meteen zijn beloftes nakomt, geeft mij een enorm goed gevoel. Jens is iemand, iemand die belangrijk genoeg is om tijd aan te besteden. Een gevoel wat ik bij de gemeente steeds vaker mis, nog erger dan het idee dat we daar een nummertje zijn heb ik daar vooral het gevoel dat Jens geld kost en ze hem liever kwijt dan rijk zijn. Dit geeft me vertrouwen, ongeacht het resultaat.
‘Jens is iemand, iemand die belangrijk genoeg is om tijd aan te besteden.’
Wordt vervolgd…
kleine held 