De hokjesmentaliteit. Nederland is er groots in. Er is hier redelijk veel mogelijk en afwijken van de norm mag dan ook nog wel, maar als je dat doet, zorg dan vooral wel dat je in een vooraf afgemeten en dicht getimmerd hokje past. Want o wee, wanneer je wellicht in verschillende categorieën zou kunnen óf willen vallen, wordt het allemaal knap lastig in ons o zo ruimdenkende Nederland. Ieder hokje is voorzien van een labeltje. En het liefst kies je er 1 uit waar je in gaat zitten, en niet meer uit komt.
‘Een druk kind, zegt u? Hierbij uw sticker, labeltje adhd, ga naar hokje 230 alstublieft. ‘
‘U valt op mannen? Labeltje homoseksueel, wilt u alstublieft vooraf besluiten dan nooit meer verliefd te worden op een vrouw, dat is namelijk een ander hokje. U mag plaatsnemen in hokje 164.’
Uw kind heeft een beperking? Is dit medisch of betreft het een verstandelijke beperking? Wat? U zegt beide? Sorry mevrouw, dat is helaas niet mogelijk, wij vragen u vriendelijk te kiezen en 1 van de twee vormen bij de ingang achter te laten. Afhankelijk van uw keuze mag u uw kind plaatsen in hokje 120 óf hokje 121.’
‘U bent op leeftijd en woont in een verzorgingshuis maar heeft graag nog iets te zeggen over uw eigen leven? Dat kan, neemt u plaats in hokje 74 met label vervelende cliënt’.
Laten we dan vooral ook nog maar zwijgen of je openlijk mag vertellen of uitdragen in welk hokje je past. In ons o zo ruimdenkende Nederland mag je namelijk best in, bijvoorbeeld, hokje 164 plaatsnemen, maar er zijn tot op de dag van vandaag genoeg plaatsen waar het uitdragen van homoseksualiteit op zijn zachtst gezegd niet wordt gewaardeerd. Nog steeds zijn er banen die niet toegankelijk zijn wanneer je openlijk je gekozen labeltje showt. Nog steeds zijn er hierdoor slachtoffers van zinloos geweld of eindeloze scheldkanonnades. Nee, de hokjes zijn dan wel geaccepteerd, maar dienen niet allemaal buitenshuis kenbaar gemaakt te worden.
De hokjesmentaliteit, ik denk dat het je inmiddels duidelijk is geworden dat ik hier geen voorstander van ben. We zijn mensen, allemaal. Ieder van ons is uniek en dát is precies wat het mooi maakt. Konden we het plaatsen in hokjes maar achterwege laten en gewoon naar ieder individu ansich kijken. Konden we maar iets verdraagzamer zijn, iets ruimdenkender. Ik geloof niet dat de standaard gehandicapte bestaat, evenals de standaard bejaarde, een standaard kind of standaard homoseksueel. Om maar een kleine greep van de talloze labels te benoemen.
Laten we in de zorg maatwerk toepassen. Kijken wat iedere, afzonderlijke, patient nodig heeft. Want het feit dat je een diagnose deelt met een ander, wil niet zeggen dat je dezelfde zorgbehoefte hebt. Ook mensen met een diagnose zijn nu eenmaal nog gewoon hun eigen, unieke, zelf.
Laten we verdraagzamer zijn naar mensen met een seksuele voorkeur die toevallig niet de jouwe is. Laten we loslaten dat dat een vooraf doordacht gekozen label moet krijgen, laten we accepteren dat het mogelijk is op mensen te vallen, ongeacht geslacht.
Laten we alsjeblieft gewoon accepteren dat we allemaal unieke individuen zijn, met allemaal onze eigen eigenaardigheden en karaktertrekken. Laten we beseffen dat we uiteindelijk allemaal mensen zijn, en het nou eenmaal met elkaar moeten doen op deze wereld.
Je mag een mening hebben die niet de mijne is, mankeren wat je ongevraagd gegeven is, houden van wie je wilt en zijn wie je bent. Ik zal je niet proberen te vangen in een hokje of te beperken in je zijn. Ik geloof dat als iedereen nou eens gewoon naar de persoon durft te kijken, buiten de gebaande paden wandelt en durft te zien dat niet iedereen, of eigenlijk bijna niemand, past binnen het normaal beeld wat wij als maatschappij hebben gecreëerd, de wereld een stukje mooier wordt.
kleine held 