Heel even hadden we tijd. Na de aanval met ambulance en de hoge koorts waren daar 3 rustige dagen. Adempauze. Zo’n adempauze betekent uiteindelijk vaak hét moment waarop we instorten, en inderdaad, beiden hadden we het moeilijk. Angsten en verdriet om wat is geweest en wat nog komen kan bereiken in volle vaart ons bewustzijn als we niet een hogere prioriteit hebben om mee bezig te zijn en het daarmee weg kunnen drukken. Ontspanning is ontlading, en als je onder hoogspanning staat, is die ontlading in eerste instantie niet altijd prettig. Juist op die momenten komt het keihard binnen, hallo realiteit!
Even is er tijd stil te staan bij wat zich de afgelopen weken weer heeft afgespeeld. Tot hier functioneerde we op adrenaline en was er vooral geen tijd om te voelen. Met de rust die in ons kwam begon de onrust. Beide waren we verdrietig, moe en angstig. Zonder ons gevoel echt woorden te kunnen geven. Het is een verdrietig en angstig gevoel wat zich vestigt in iedere vezel van je lichaam, en waar maar moeilijk aan te ontsnappen of tegen te vechten valt.
Een zorgintensief kind heeft hierin 2 voordelen. 1) rust is relatief. Rust betekent niet meer dan even geen extra zorg. Maar de voor ons normale, maar eigenlijk bovengebruikelijke zorg gaat gewoon door. En 2) het duurt nooit lang. Met de komst van een longontsteking en een aantal nieuwe sonde plaatsingen bij Jens was daar onze ‘aan knop’ weer. Een hogere prioriteit dan je zorgen maken is moeten zorgen voor je kind. Liefde maakt dat dat lukt, en dat al het andere opzij gaat. Knap maar weer gauw op, lief aapje! Zodat je aan kan sterken voor je opname en oparatie volgende maand. Waarbij je je pegsonde krijgt, ze het slikken gaan bekijken en er een huidbiopt wordt genomen. Wij kunnen dus voorlopig weer even door!
kleine held 