Loslaten, ik kan het niet goed. En nu zou ik willen zeggen dat dat te maken heeft met Jens zijn kwetsbaarheid. Dat het nu eenmaal belangrijk is dat hij ons om zich heen heeft en wij de enige zijn die zijn vorm van communicatie begrijpen en daarop kunnen inspelen. Dat zou niet eens gelogen zijn.
Maar het is wel maar een halve waarheid. Ik ben er gewoon nooit goed in geweest. Loslaten, in welke vorm dan ook, is gewoon niet 1 van mijn kwaliteiten. Als ik me ergens druk om maak, blijft dat doorspelen in mijn hoofd. Als er ruzie is, gaat die knoop die zich daardoor in mijn maag vormt maar niet weg. Als er iets geregeld moet worden, moet dat ook meteen en, als het even kan, perfect.
Ik ben dan ook een echt lijstjes-meisje. De enige manier om iets enigszins los te laten, wanneer het niet meteen gedaan kan worden, zijn lijstjes. Mijn lieftallige echtgenoot lacht me hier vaak om uit, zeker als er weer eens 3 lijstjes op tafel liggen en ik op het eerste lijstje verwijzingen naar de andere twee heb staan. Gelukkig waagt hij zich er niet meer aan er iets bij te schrijven. Want dan zijn ze natuurlijk niet meer netjes en moeten ze opnieuw.
Dat zijn dan allemaal nog relatief kleine dingen. Laat staan dat het gaat over het loslaten van mijn kleine mannetje, het kostbaarste wat ik me kan bedenken in mijn leven. Ik kon het al niet goed voor hij ziek werd, en daarna is dat er op zijn zachtst gezegd niet beter op geworden. Hij is wel eens bij mijn ouders gebleven, en ook wel eens bij mijn zus. Niet helemaal van harte vanuit mijn kant, maar goed, dat deed ik wel. En inmiddels zijn we in een situatie beland waarin ik niet anders meer kan.
Om een goede moeder te blijven, of überhaupt te blijven functioneren, ontkom ik er niet aan hem af en toe uit handen te geven. Jens heeft nu eenmaal constante alertheid nodig als hij wakker is, en met gemiddeld 7 uur slaap blijven er dus gemiddeld 17 uur per dag over waarop we alert moeten zijn op aanvallen, verslikken en vallen. die 7 uur die hij slaapt zijn niet te plannen en verdeelt over dag en nacht. Eigenlijk komt het er op neer dat ik altijd ‘aan’ sta, klaar om te handelen wanneer het moet. dus met pijn in mijn hart, en alleen aan papa, opa of oma, dwing ik mezelf af en toe hem los te laten. Omdat ik aan mezelf toe moet geven dat het soms even op is, ik niet meer het geduld en de veiligheid kan bieden die hij zo nodig heeft én verdient.
Het loslaten van controle is helemaal een ding. Ik kan het niet hebben als ik ergens geen invloed op heb, niet weet welke stappen er volgen. En het hebben van een kind met neurologische problemen zonder diagnose, is dan ook best een uitdaging. Zo gaat dat ook wanneer Jens bij mijn ouders slaapt. Het allerliefst leg ik hem zelf nog mee in bed. En dat komt echt niet alleen voort uit controledrang, ik ben gewoon het allerliefst bij hem. vervolgens ga ik naar huis, en probeer ik te ontspannen. Over het algemeen lukt dat niet goed omdat mijn lijf daar helemaal niks mee kan. En daarbij is er altijd wel iets te doen waar ik niet aan toe kom als Jens bij me is. Ik zal dan ook onrustig blijven tot ik weet dat hij slaapt, en probeer daarna zelf ook wat te slapen. Je zou zeggen dat dat geen probleem moet zijn met die vermoeidheid, maar toch lukt dat me vaak niet. Fijn stofje die adrenaline, heeft me al vaak overeind gehouden. Maar soms zou ik die toevoer wel even willen stoppen. Wel moet ik toegeven dat het dan al fijn is gewoon te kunnen blijven liggen en niet alert te hoeven zijn. Zodra ik sochtends wakker word bel ik hoe de nacht gegaan is, drink en kop koffie (warm, want ook dat komt zelden voor) en ga dan gauw weer naar hem toe.
En dan komt daar nog dat fijne schuldgevoel om de hoek kijken. Dat stemmetje in mijn hoofd dat me vertelt dat er al zo weinig is wat we voor hem kunnen doen, behalve er zijn en al onze liefde, aandacht en tijd geven. Het voelt als falen wanneer ik dat, hoe kort ook, niet doe. Het maakt dat ik me een slechte moeder voel, alsof ik zwak ben als ik niet zelf voor hem zorg. En natuurlijk ben ik rationeel genoeg om te bedenken dat dat onzin is, dat hij op een goede plek is en meer aan mij heeft als ik even op kan laden. Maar verstand en gevoel blijven met elkaar in gevecht en gevoel lijkt hierin de sterkste speler.
Ik weet dat ik het daarop niet vol zal blijven houden, dat ik een manier zal moeten vinden om te ontspannen en genieten van de rust wanneer hij niet bij me is. Maar voor nu is dat nog een stap te ver, en is het al heel wat dát ik het doe.
kleine held 