Niet over 1 nacht ijs

Zoals jullie weten groeit er een nieuw wondertje in mijn buik. Vandaag wil ik jullie meenemen in de weg naar een keuze voor een 2e zwangerschap. Want vanzelfsprekend is het niet geweest. We voerden gesprekken, maakten afwegingen en luisterden naar elkaar. Want met een zorgintensief kindje zonder diagnose, is het een vraagstuk waar je niet meteen een antwoord op hebt samen.

Onze kinderwens is in de basis groot. We hebben beiden altijd gedroomd over een groot gezin. Een huis gevuld met kinderstemmen en liefde. Zo zagen wij het voor ons. En toen kwam onze mooie Jens. Die het huis vooral vulde met liefde, maar ook met zorgen. Zorgen die onze droom op een laag pitje zetten. Maar waardoor de wens nooit verdween. En dus zijn we al die jaren met Jens ook daarover in gesprek gebleven.

De eerste jaren met Jens was er zoveel onwetendheid en zorg dat duidelijk was dat er op dat moment in ons hart en leven nog geen ruimte was voor meer kindjes. Hij had op dat moment alles van ons nodig, en dat verdiend hij ook. Maar we wisten ergens ook dat we ooit echt nog wel een kindje aan ons gezin wilde toevoegen als dat ons gegeven was. En stukje bij beetje werden de gesprekken over gezinsuitbreiding langer en serieuzer.
In eerste instantie met elkaar, later ook met mensen om ons heen en toen ook met artsen.

We stelden onze vragen hardop. Kunnen we het aan, om naast de zorg voor Jens ook een tweede kindje al onze liefde en aandacht te geven? Willen we dit aan? Wat als een tweede kindje gezond is, en wat als een tweede kindje hetzelfde blijkt te hebben als Jens? Zou dat kunnen, 2 zorgintensieve kindjes in ons gezin? Is het eerlijk voor Jens, eerlijk voor de tweede?

We bespraken dat ook met de mensen om ons heen. En ook de klinisch genetica werd aan de tand gevoeld. Wat zijn de herhalingskansen? Het lastige is in ons geval dat er bij Jens op dna niveau ondanks uitgebreid onderzoek nog geen verklaring is gevonden. Wat het aannemelijk zou maken dat het bij Jens zelf is ontstaan. Dit zou dan ook een nihile herhalingskans betekenen. Maar er kan ook niet uitgesloten worden dat wij toch drager blijken, wat de kans op een ziek kindje 25% maakt, 50% op een drager en 25% op een gezond kindje. Wij weten dat dragerschap geen ziekteverschijnselen geeft. Dus komt de hoogste herhalingskans op 25%.

Daarmee terug naar alle vragen die we hardop stelden. Het antwoord was eigenlijk steeds liefde. Als ze ons van te voren hadden verteld waar we met Jens allemaal voor zouden komen te staan, hadden we ongetwijfeld geroepen dat we dat niet aankonden. Terwijl je gedragen door de oneindige liefde voor je kind, zoveel meer aankunt dan je denkt. We hebben inmiddels bewezen een sterk team te zijn. Hebben de juiste mensen om ons heen in ons dagelijks leven, maar ook in de ziekenhuizen. En hoe hard we ook hopen op een gezond kindje, óók een kindje als Jens is meer dan welkom. Hij brengt ons iedere dag zo ontzettend veel. Het zou dubbel zo zwaar zijn, maar ook dubbel zo liefdevol. We kwamen stukje bij beetje tot de conclusie dat we meer liefde te geven hebben, en een kindje, precies zoals hij of zij is, meer dan welkom is in ons gezin.

En hoewel de zorgen rondom Jens blijven, we voor onverwachte en nare dingen zullen blijven komen staan, is er in de zorg voor Jens ook langzaam wat rust gekomen. Een routine en gewenning, en een team aan mensen om hem heen die samen met ons zorgen dat hij zo fijn mogelijk door de dag kan bewegen. Jens is dol op kleine kindjes en dus kwam het moment dat we besloten er voor te gaan. Samen. Als het team dat we zijn. Met alle liefde die we in ons hebben.

We gingen niet over 1 nacht ijs. Dat kan nu eenmaal niet in een situatie als de onze. Maar we kunnen niet wachten tot we Jens en zijn kleine broertje of zusje samen in onze armen kunnen houden.