Er zijn drie mogelijke reacties van het lichaam in stress situaties; vechten, vluchten of bevriezen. Als kind deed ik dit laatste. Als slachtoffer van meervoudig en langdurig seksueel misbruik heb ik al vroeg geleerd wat de natuurlijke reactie van mijn lichaam was in bedreigende situaties. Aan de grond genageld, verstijfd en doodsbang deed ik niets. In mijn hoofd deed ik poging na poging om op te staan, weg te rennen en alles en iedereen die ik tegenkwam weg te slaan. Maar mijn lijf bleef bewegingloos en verstard waar het was, niet in staat ook maar íets te bewegen.
Ik vocht, maar soms iets harder dan ik aankon
In mijn tienerjaren, de periode waarin ik het hardst te kampen had met mijn trauma’s, veranderde dit iets. Ik vocht tegen de verschrikkingen uit mijn kindertijd, ik vocht tegen mijn depressies, dissociatie, conversies en mijn eetstoornis. Ik vocht tijdens opnames, therapieen en gewoon gedurende de dag. Dag na dag, maand na maand en jaar in, jaar uit. Mijn littekens staan hier symbool voor. Meer dan alleen lelijke plekken op mijn lichaam waar mensen naar kijken en zonder iets te zeggen iets van vinden, zijn ze stuk voor stuk een deel van mij. Ontstaan uit pijn en verdriet en ieder met een verhaal. Ik vocht, maar soms iets harder dan ik aankon. Ze staan symbool voor mijn strijd, mijn pijn. Ik ben er nog, ondanks of misschien wel dankzij de zichtbare littekens op mijn lichaam. Ondanks de onzichtbare littekens op mijn ziel. Oneindig veel situaties hebben zich over de jaren heen voorgedaan waarin ik heb laten zien dat er een vechter in me zat, maar in acuut dreigende situaties was bevriezen nog steeds de natuurlijke reactie van mijn lichaam.
Op 30-12-2016 werd tegelijk met Jens, rond tien over twee, de moeder in mij geboren. Een heel nieuw deel van mij, met zijn eigen, voor mij vaak nieuwe, reacties. En waar het kind en de tiener in mij in stressvolle situaties zou bevriezen, de moeder in mij blijkt een ware vechter. Iedere bedreiging kijk ik recht in de ogen, krachtig en klaar voor de strijd. Met alles wat ik in me heb bescherm ik wat ik lief heb. Wat me soms in situaties brengt waarin ik van mijn eigen felheid en assertiviteit kan schrikken. Waar ik het moeilijk vind voor mezelf op te komen, kom ik moeiteloos op voor Jens zijn belangen. Waar ik mezelf laat afschepen, geef ik voor Jens niet op voor ik heb wat hij nodig heeft. Komt iemand maar in de buurt van het kwetsen van mijn kind, voel ik mezelf innerlijk al klaar maken voor de strijd. Als een leeuwin voor haar welpen, zal ik voor Jens staan. Wetende dat mijn leeuw achter me staat en mij beschermt.
Geen stap zet ik opzij voor dreigende situaties waar het mijn kind betreft. Ik sta er, krachtiger dan ooit.
Maar naast de moeder in mij, leeft ook nog steeds dat kind en die tiener. Angstig, verdrietig en kwetsbaar, onzeker en bang. Een schril contrast met wat ik als moeder ben voor Jens, ben ik voor mezelf. Soms zou ik willen dat ik ook voor mezelf iets harder kon vechten en iets minder streng kon zijn. Dat ik iets minder innerlijke strijd hoefde te voeren tussen het kind en de moeder in mij, die zo tegengesteld in hetzelfde lijf wonen. Het kwetsbare kind in mij heeft nu nog een te grote rol, een te grote stem. En dat zal niet zomaar veranderen, daar zal ik mee aan de slag moeten. Maar ik weet dat dat ooit komt, omdat ik daarvoor zal vechten..
kleine held 