Sociale media nemen een steeds grotere rol in ons dagelijks leven. En toegegeven, ook ik vind het heerlijk door mijn tijdlijn op Facebook te scrollen of mijn Instagram te bekijken. Even niet nadenken over mijzelf, maar me vergapen aan het dagelijks leven van een ander. Of in ieder geval het stukje leven dat zij willen delen. Want ik denk dat dát precies is wat vaak vergeten wordt. Het is niet echt, of in ieder geval niet de hele werkelijkheid.
Ook ik maak me er schuldig aan. Foto’s worden gemaakt en bekeken, en als ze mijn goedkeuring kunnen verdragen krijgen ze de sticker ‘Facebookwaardig’. Zoals deze gezellige sneeuwfoto’s. Je ziet een gelukkig kind in de sneeuw. Je ziet niet dat dit tafereel nog geen 10 minuten duurde, Jens weinig balans kon houden op deze ondergrond en al die kou op zijn lijf maar niks vond en liever naar binnen wilde.
En dan bedoel ik echt niet dat iedereen heel zijn hebben en houden maar op social media moet delen. Alleen merk ik dat ik me, ondanks dat ik het zelf dus ook doe, irriteer aan het perfecte plaatje dat wordt weggezet. Allemaal mooie, lachende foto’s vol gelukkige mensen. Updates over mijlpalen van de kinderen of fantastische verhalen over geweldige gebeurtenissen. En daar geniet ik van, want dat is zeker een heel belangrijk deel van het leven. Alleen is het niet alles. Niet puur. Alsof er schaamte rust op het niet perfecte, op de tegenslagen of het verdriet waar ook iedereen op zijn tijd mee te maken krijgt. Misschien heeft het er meer mee te maken dat die momenten veel persoonlijker zijn, zoveel dichter bij komen dan de goede dingen. Meer privé en daardoor ongeschikt.
Zelfs in mijn blogs, waar ik in woorden toch dieper in mijn ziel laat kijken dan ooit en ik me figuurlijk vaak helemaal bloot geef. Zelfs hier merk ik dat ik daar met foto’s huiveriger voor ben. Terwijl mijn gevoelens en gedachten me toch kwetsbaarder zouden moeten maken dan het feit dat ik huilend of zonder make-up op de foto sta. En als ik deze foto’s al wel besluit te delen maak ik het vaak zwart wit omdat ik er dan net iets minder bleek uit lijk te zien dan in kleur. Dus bij deze twee foto’s, ongefilterd en in pyjama. Op momenten dat ik me kwetsbaar en verdrietig voel. Omdat ook dat de werkelijkheid is..
Ik betrap mezelf op een soort jaloezie wanneer ik mezelf vergaap aan het leven van anderen op sociale media. Terwijl ik me besef, dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Dat ook op de tijdlijnen van al die gelukkige mensen tussen de lijntjes door vanalles gebeurd wat niet te zien is. Er is meer dan wat je ziet, áltijd. En dat is goed, mooi zelfs, want daar heeft nu eenmaal niemand anders iets mee te maken. Zolang iedereen zich maar bewust blijft van de werkelijkheid. Wat je post of ziet bij anderen is het gevolg van een bewuste keuze. Niets meer en niets minder.
Ik sluit af met echte foto’s van Jens. Bezig met het draaien van zijn krukje. Een dwanghandeling die hem rust geeft en waarbij alles om hem heen niet meer binnen komt. Jens, zoals hij is.
kleine held 