Dankbaar

‘Hoeist?’ zegt ze terwijl ze voorzichtig om het hoekje kijkt, nadat ze met de sleutel zachtjes is binnengekomen. Na drie weken is het al een vertrouwd ritueel geworden. En dan te bedenken hoe sceptisch ik er vooraf instond, het hele idee van een vreemde die in ons huis, binnen ons gezin, mee voor ons kleine ventje ging zorgen. Laten we zeggen dat ik daar erg aan moest wennen. Iemand kiezen bleek een gevoelskwestie. En al bij het eerste contact op Facebook was mijn gevoel bij Anouk goed. Later in de gesprekken werd dit alleen maar duidelijker en vooral de manier waarop Jens meteen positief reageerde gaf de doorslag. Veel meer dan diploma’s en papieren liet ik me leiden door mijn moedergevoel, Axel had hetzelfde gevoel. Het ging om ons kind, het dierbaarste wat we kennen in ons leven, en daarom besloten we naar dit gevoel te luisteren.

En wat had  gevoel het bij het rechte eind. Ik kan geen liever mens bedenken dan Anouk. Een waar gevoelsmens die net als ik feilloos lijkt aan te voelen wat Jens nodig heeft. De rust en het oprechte in haar omgang met Jens en ons maakt dat ik nu al, tegen alle verwachtingen in, met een gerust hart eventjes de deur uitga en Jens in haar vertrouwde handen achterlaat. Ze heeft me door, op alle vlakken, ik kom er niet mee weg als ik zeg dat er echt niets gedaan hoeft te worden, ze doet het gewoon. Zonder dat ik er om hoef te vragen, omdat ze weet dat ik dat toch niet zomaar zou doen. Ze heeft door dat ondanks dat het steeds gaat over mijn moeite met loslaten, dit voor Axel misschien nog wel harder geldt. Ze is er, voor Jens én voor ons.

Een professioneel oog die meekijkt, de dagen met Jens écht meekrijgt in plaats van de vluchtige artsbezoeken of therapie geeft ook rust en maakt dat we ons begrepen voelen. Een luisterend oor en een sparringpartner bij twijfels waar we goed aan doen maakt dat we ons minder verloren voelen. Zien hoe Jens moeiteloos iemand in zijn kringetje heeft opgenomen waar hij zich fijn en vertrouwd bij voelt maakt ons trots. Het geeft ademruimte. En misschien geeft het op termijn zelfs ruimte soms weer even man en vrouw te kunnen zijn, in plaats van papa en mama. Want ondanks dat we nooit vergeten hoeveel we van elkaar houden, is het ook nodig dat we niet alleen samen de zorg en liefde voor Jens delen, maar ook onthouden wie we zijn als stel. Dat zit wel goed, maar een beetje tijd samen is meer dan fijn!

Al mijn vooraf gevormde ideeën over hoe het zou zijn kunnen regelrecht naar het land der fabelen. Ja, ik had dit nodig. Ik had iemand nodig die me helpt bij de zorg voor en over Jens. En nee, ik ben niet jaloers als ik een ander bezig zie met wat ik zo graag wil doen. Het is niet gek iemand in ons gezin toe te laten en het is geen falen van mijn moeder zijn dat ik hulp krijg. Ik hoef niet anders te zijn als die ander in huis is, alles gaat gewoon door, alleen kunnen we het net een beetje meer delen. En ik besef me dat dat alles te maken heeft met wie Anouk is. Dat we het getroffen hebben met iemand die zo bij ons past. Ik geloof niet in toeval, het feit dat ze zo in ons gezin past, dat wij ons alle drie heel fijn voelen bij deze keuze, heeft zo moeten zijn. En dat maakt me ontzettend dankbaar.