Een onverwachte klap

Er is zoveel wat ik voel en zo weinig woorden die ik kan vinden die deze gevoelens goed onder woorden kunnen brengen. In mijn hoofd is een chaos ontstaan die zijn weerga niet kent en in mijn maag zit een knoop die ik maar niet weg krijg. Tranen die zich een wegbanen naar buiten en voor even niet te stoppen zijn. Het gebeurde vanmiddag, tijdens een afspraak bij prisma. Alsof er deuren werden geopend die een nieuwe wereld lieten zien, alsof mijn ogen geopend werden tot een werkelijkheid die ik niet eerder écht zag of wilde zien. Het overviel me en er is geen enkele manier geweest waardoor ik me hierop had kunnen voorbereiden. Totaal onverwacht kreeg ik een klap te verwerken die ik niet had zien aankomen. Een klap die door niemand doelbewust werd uitgedeeld, maar daardoor niet minder hard aankwam.

Om 15.00 uur stond de afspraak bij Prisma. Een kennismaking en rondleiding met als doel te kijken wat nu of op termijn mogelijk zou zijn voor Jens qua opvang buitenshuis. Een plek die na veel onderling overleg tussen ziekenhuis, karakter en revalidatie centrum het meest passend werd bevonden voor Jens. Op dit moment is de kans klein dat ook maar een dagdeel opvang per week haalbaar zou zijn voor Jens, in verband met alle lopende zaken rondom zijn gezondheid en gesteldheid, en door zijn enorme prikkelgevoeligheid. Wij, en ook de zorgverleners die betrokken zijn, vrezen dat het hem nu meer onrust zou brengen dan dat het hem iets zou opleveren. Deze afspraak was dus vooral om eens te kijken waar we het toekomstgericht over hadden, en om te bespreken wat eventuele mogelijkheden zijn met betrekking tot therapie thuis en ondersteuning in de thuis situatie, tot Jens wel toe zou zijn aan een groepje. Op dit gesprek heb ik me voor kunnen bereiden, we wisten hoe wij er in stonden en daar werd eenmaal daar ook niet anders over gedacht. Dat was niet wat deze middag moeilijk maakte. Integendeel, ik voelde me juist heel erg begrepen en fijn bij de mensen die daar werkte. Ik kon me vinden in hun visie en werkwijze, bewonder de liefde die ze daarbij uitstralen en waardeer de mate van meedenken in mogelijkheden. Nee, wat deze middag vanalles in me losmaakten waren de indrukken die ik kreeg, de prachtige kindjes die ik zag en een wereld die ik eerder niet als die van Jens, en daarmee van ons, beschouwde.

Ilona was met ons mee. Zodat Axel en ik ons volledig op de afspraak konden richten en Ilona er voor Jens zou zijn. Ik denk uiteindelijk dat ze nog meer voor mij betekent heeft dan voor Jens. We kregen 2 groepen te zien, groepen waarvan werd gedacht dat een mogelijke combinatie misschien iets voor Jens zou kunnen worden. Terwijl ik op die eerste groep om me heen keek vormde zich al een enorme brok in mijn keel. Er werd gepraat en vertelt maar niets leek echt binnen te komen. Begrijp me niet verkeerd, ik keek met ontzettend veel liefde en respect naar deze jonge, maar enorm zorgbehoevende, kinderen. Ik zag een jongen, in de puberleeftijd, die niet veel meer leek te kunnen dan te lachen en op zijn manier contact te maken. Ik schrok niét van hem, ik schrok van wat hij me liet zien. Ik schrok van het feit dat dit als mogelijk passend werd gezien voor Jens. We gingen naar de tweede groep waar drie jonge mensen hun dag doorbrachten. Stuk voor stuk wisten ze me te raken. En terwijl ik rond keek in de groep waar deze sterke, dappere kinderen verbleven kwam het bij me binnen en was er geen houden meer aan. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen, de werkelijkheid kwam als een klap en ik wilde daar alleen maar weg. Meteen met een schuldgevoel naar deze drie geweldige kinderen. Want niets in mij keek met afschuw naar ze. Maar alles in mij had tot nu toe niet laten doordringen dat Jens hier tussen zou passen. Dat dit zijn wereld was. Dat hij gehandicapt is en de toekomst onzeker.

Misschien is dat naïef, misschien is het zelfbescherming. Ik weet dondersgoed dat Jens vanalles mankeert en niet kan wat andere kinderen van zijn leeftijd kunnen. Maar toch is het vooral gewoon Jens en groeien we mee in zijn zorgbehoefte zonder daar echt conclusies aan te verbinden. Tot vandaag. Jens past daar tussen, Jens zou over een jaar of 10 dat prachtige kind in die eerste ruimte kúnnen zijn. Maar de werkelijkheid is dat we dat niet weten. Ik schrok van de wereld die ik zag. Zo anders dan de wereld waarin ik mijn mannetje had willen zien. Zo confonterend, zo intens. Alsof ik nu pas écht besefte wat de zorgbehoefte van Jens nu eigenlijk allemaal inhield. Voor een klein moment gingen mijn ogen open tot een werkelijkheid die ik niet wilde zien. En eerlijk is eerlijk, ik heb moeite al deze gevoelens een plekje te geven.

En toch zullen we wel moeten. Accepteren dat dit een enge, onzekere en confronterende nieuwe werkelijkheid is. Maar daarin ook durven kijken naar de liefde en kracht die op deze plek zo voelbaar aanwezig was. Ik hoef Jens qua zorgzwaarte niet op een weegschaal te leggen met andere kinderen daar. Jens mag zijn wie hij is, en worden wie hij kan. En wij zullen daar in mee groeien. Stap voor stap en op ons eigen tempo. Deze heftige klap was onvermijdelijk maar niet onmogelijk om mee te dealen. 1 blik op ons mannetje en ik besef dat er uiteindelijk niets toe doet, naast de liefde die ik voor hem voel. Wie hij ook is, wat hij ook heeft en hoe de toekomst er ook uit zal gaan zien.