Ik houd van schrijven. Woorden die mijn gevoelens of gedachten verwoorden komen nou eenmaal makkelijker uit mijn handen dan uit mijn mond. Altijd zo geweest ook. Als tiener, toen ik kampte met mijn ptss en nu ook als moeder, waarbij in mijn geval iets meer uitdagingen komen kijken dan het normale moederschap met ptss al zou doen.
Ik ben Lisanne, 27 jaar. Ik ben getrouwd met de liefste man, mijn steun en toeverlaat. Op onze weg samen zijn we al heel wat hobbels en bochten tegengekomen. Maar wat we ook tegen komen, we weten er altijd samen, en zonder onze liefde voor elkaar uit het oog te verliezen, doorheen te manoeuvreren.
Mijn leven is sowieso niet zonder hobbels verlopen. Zoals ik al zei, ik heb ptss. Hier zal ik later vast een keer uitgebreider over uitwijden. Voor nu in het kort; ik ben slachtoffer (wat een rotwoord is dat) van meervoudig complex seksueel misbruik. Dat heeft zijn sporen nagelaten en gezorgd voor deze post traumatische stress stoornis. Maar voor nu lukt het me dit naar de achtergrond te verplaatsen. Er is namelijk iets wat al mijn tijd en energie nodig heeft én verdient.
Ik heb het geluk moeder te mogen zijn van een bijzonder jongetje. Iedere moeder zou het heerlijk vinden te horen dat haar kind bijzonder is, maar als deze woorden worden uitgesproken door een neuroloog uit een academisch ziekenhuis ligt dat misschien toch net een tikkeltje anders. Jens, mijn lieve, mooie, dappere aapje. Het mannetje dat mij in december 2016 de mooiste titel ooit gaf: mama!
Toen hij een halfjaar was kreeg hij een aantal spiertrekkingen, waarna het balletje is gaan rollen. Dat balletje rolt nog steeds op volle snelheid en het enige wat wij kunnen doen is proberen hem bij te houden. Jens is inmiddels bijna 2 en heeft in die 2 jaar al meer dokters gezien dan een gemiddelde volwassene. En dat doet hij dan ook stoerder dan de gemiddelde volwassene dat zou doen. In het kort; Jens heeft verschillende neurologische problemen als dystonie, myoklonien, ataxie, mogelijk parkinsonisme, extreme bewegingsonrust, slapeloosheid, problemen met contact en aandacht, is snel overprikkelt en heeft ontwikkelingsproblemen. Dit alles zonder bekende oorzaak. De knapste dokters doen er alles aan de oorzaak te vinden van al deze problemen maar dat is tot nu toe nog niet gelukt. Ondertussen blijft het lijstje klachten groeien en bikkelt Jens zich door de dagen heen. Wij als ouders kunnen niets meer doen dan er zijn, en dat doen we dan ook met alle liefde die we in ons hebben. De toekomst is onzeker, het verloop tot nu beangstigend en in het heden is het vooral overleven.
Schrijven is een manier om dat te kunnen. Voor mezelf vooral, en als anderen het interessant vinden, ook voor anderen. Een kijkje in ons leven. Het leven van een doodnormaal gezin, die te maken krijgt met iets minder normale uitdagingen.
hebben jullie vragen, of willen jullie iets kwijt voel je vrij contact op te nemen!
kleine held 