Jaloezie, liever geef ik er niet aan toe. Maar ik kan niet ontkennen dat het soms op de meest onhandige momenten toch de kop op steekt. Ik probeer het vaak nog te verbloemen maar de brandende tranen in mijn ogen en de trilling in mijn stem verraden me vaker dan me lief is. Ik weet niet eens of jaloezie wel het goede woord is, misschien is gemis beter.
Een ziek kind betekent in zekere zin ook een rouwproces, verlies van verwachtingen, verlies van hoe het zou moeten zijn. Omgaan met iets dat er niet is maar wel had moeten zijn. Het overvalt me in allerlei situaties, ongewild en onverwacht. En ik merk dat het ook voor de omgeving vaak lastig is. Iedereen doet ontzettend liefdevol hun best om rekening met ons te houden en tegelijk niet buiten te sluiten. Het is een fijne lijn die ik zelf vaak niet eens vooraf zie. Want ja, ik word er blij van als in mijn nichtje van Jens’ zijn leeftijd hoor kletsen. Ik word gelukkig van filmpjes van kindjes van vriendinnen die genieten van een feestje of het halen van een zwemdiploma. Ik gun familie en vrienden een sinterklaasfeest met uitgelaten, enthousiaste en blije kinderen. Dat doe ik oprecht. Ik wil delen in dat geluk, dat geluk is een deel van het leven van de mensen die bij mij horen en dus is dat geluk ook een deel van mij. Als ik dus hoor van mensen dat ze het soms lastig vinden dit met mij te delen, geef ik altijd hetzelfde antwoord. ‘Wel doen’. Ik wil dat zien en ik wil daarin delen, dat het soms lastig is en pijn doet staat daar eigenlijk los van. Dat mag naast elkaar bestaan. Ik denk dat het me meer pijn zou doen als ik het gevoel heb dat mensen uit liefde mooie dingen voor me achterhouden.
Want inderdaad, soms als ik mijn nichtje hoor kletsen of zingen vraag ik me af of Jens dit ooit zal kunnen. Soms als ik andere moeders hoor zeggen dat ze het woord ‘mama’ niet meer kunnen horen, vraag ik me af of Jens me ooit mama zal gaan noemen. En dat doet zeer. Verhalen, foto’s en filmpjes van gezinnen die mooie sinterklaaservaringen hebben steken af bij onze poging iets van sinterklaas te maken. Jens had geen oog voor zijn cadeaus, die horen niet in zijn vaste ruimte en dus pikt hij het simpelweg niet op. Zelfs het enthousiast scheuren aan het papier van onze kant trok voor geen seconde zijn aandacht. En ja, dat is verdrietig. Hij mist het niet, maar wij wel. Het zijn vaak ook de meest simpele dingen die me pijn doen. Juist de kleine, ogenschijnlijk onbenullige dingen uit het dagelijks leven die met Jens niet haalbaar zijn en ik om me heen continue zie, voelen als een gemis. Maar het niet sturen van foto’s door vriendinnen of mijn zussen lost dit niet op. Dan hoef ik de tv maar aan te zetten, een rondje buiten of door de supermarkt te lopen en dan word ik er ook mee geconfronteerd. Het is er toch, en daar doet niemand iets aan. Bij mensen uit mijn directe omgeving doet het dan soms wel pijn, maar dat gaat dan hand in hand met het oprechte geluksgevoel wat ik mag delen met de mensen die ik liefheb.
En terwijl ik dit schrijf, voel ik me schuldig. Zoals ik me telkens schuldig voel wanneer deze gevoelens opspelen. Want ergens voelt toegeven aan deze gevoelens alsof ik daarmee zeg dat Jens niet genoeg is. Maar dat is absoluut niet het geval. Het heeft alles te maken met het beeld wat je vooraf allemaal hebt wanneer je aan het hebben van een gezin denkt. Maar het feit dat we veel dingen missen, maakt dat we anders naar andere dingen kijken. Het maakt dat wij ons geluk in andere dingen zoeken en vinden. Kleine dingen worden bijzonder en wat voor een ander misschien het opmerken niet waard is geeft ons een intens gevoel van geluk en trots. Want Jens is genoeg, geeft en leert ons iedere dag zo ontzettend veel. Het is anders, niet minder. Het missen van wat er niet is maakt wat er wel is intenser. En eigenlijk is dat iets heel moois, iets wat ik heb mogen leren van Jens wat een ander mist. Geluk zit in de kleinste dingen en is puurder dan ooit. En misschien, maakt dat mij wel degene om jaloers op te zijn.
kleine held 