Angsten

Angsten, ze zijn er eigenlijk altijd. Met momenten probeer ik ze weg te drukken. Maar net als een bal die je onder water wil drukken, is de weerstand groot en uiteindelijk verlies je de kracht om hem onder te houden. Op die momenten komt het boven, vaak in volle vaart.

We naderen de uitslag van het DNA onderzoek. Het vervelende is dat we niet precies weten wanneer of op welke manier deze zal komen. Het kan ieder moment gebeuren dat ik een telefoontje krijg of een melding dat er een afspraak is ingepland. Moeten we dan komen of bellen ze? Als we zouden moeten komen, betekent dat dan slecht nieuws?

De onzekerheid is slopend. Komt er iets uit, hebben ze iets gevonden? Als ze iets hebben gevonden, wat betekent dat dan? En als ze niets hebben gevonden, hoe gaat het dan verder? Vragen die bijna continue door mijn hoofd spoken maar waarvan ik het antwoord niet kan vinden.

We hebben ons hardop afgevraagd wat we liever zouden willen. Een duidelijke fout in het DNA die ons meer verteld over wat Jens heeft, wat de verwachtingen zijn en hoe deze fout het leven van anderen heeft beïnvloedt. Dat is in het geval dat er meerdere mensen bekend zijn met deze fout. Want het vinden van een onbekende fout zou ons nog niet veel meer kunnen vertellen. Een prognose zou hard kunnen zijn, maar blijft een richtlijn en we zullen altijd moeten blijven afwachten wat het in Jens zijn geval doet. Het geeft in ieder geval meer duidelijkheid. Voor Jens en zijn toekomst, voor mogelijke behandeling en voor eventuele broertjes en zusjes.
Maar als ze het niet vinden mist deze duidelijkheid maar is in principe ook alles nog mogelijk. Is geen prognose beter dan een slechte? Dat denk ik niet. Onzekerheid is slopend, dat heb ik in de laatste jaren wel geleerd. En het zou een beetje struisvogelpolitiek zijn. Dat er iets niet goed is weten we, dat veranderd niet als de fout niet gevonden wordt omdat het nog onbekend is. Ik denk dat wij dus toe zijn aan iets meer duidelijkheid, wat dat dan ook moge zijn. Hoe bang we daar tegelijk ook voor zijn.

Met momenten vormt zich een groeiende angst in mijn lijf die na een tijdje een hoogtepunt bereikt. Het begint met een gevoel die ik niet helemaal kan plaatsen, om zich langzaam om te vormen tot 1 duidelijke angst; ik ben bang om Jens kwijt te raken. En wanneer deze angst zijn hoogtepunt bereikt ben ik een wrak. Dan kan ik even alleen maar heel hard huilen, doet mijn maag een aantal salto’s en snap ik hoe pijn in je hart voelt. Ik huil intens en lang. En hierna volgt er weer even opluchting, leg ik het naast me neer en kan ik mezelf vertellen dat we het maar moeten laten komen zoals het komt. We hebben er toch geen invloed op.

En dus druk ik ballen onder water. Tot de kracht even mist. Dan springen ze naar boven en laat ik ze zijn. Tot ik ze weer onder krijg.