een blauw oog en verdrietig hart

Ik heb het er liever niet over. Vooral omdat ik bang ben dat het voor de buitenwereld af doet aan hoe ontzettend lief ons mannetje is. Voor mij doet het dat namelijk absoluut niet. Het is een gevolg van verschrikkelijke dingen die in zijn lijf en hoofd gebeuren. Een uiting van onmenselijke frustratie en onmacht. Allemaal opgekropt in een lijfje van nog geen 4 jaar. En als dat eruit komt, komt het in grote golven en met intense kracht. Of de oorzaak nu ligt in overprikkeling, dystonie of oorlog in zijn bolletje, als het eruit moet breekt mijn hart.

Met alles wat ik in me heb probeer ik hem te kalmeren, het op wat voor manier dan ook makkelijker voor hem te maken. Ik probeer te voorkomen dat hij zichzelf pijn doet. Dat zijn onrustige lijfje wat tot rust kan komen en het intense verdriet te troosten. Maar dat komt met een prijs. Een tot nu toe onzichtbare prijs. Jens slaat, schopt en knijpt me met immense kracht. Een soort die je niet verwacht bij zo’n klein mannetje. Regelmatig heb ik klappen gevangen. Maar nog nooit was er schade zichtbaar. Tot nu. Mijn lieve, gevoelige, knappe mannetje, heeft me een blauw oog geslagen.

Dit keer was het een enorme hoeveelheid aan dystonie die hem uit zijn slaap hield. De frustratie bouwde op als lava in een vulkaan om vervolgens hard en onverwachts tot uiting te komen in de vorm van harde, snel opvolgende klappen met zijn handpalm op mijn oog. Tot ik de mogelijkheid had zijn handje te pakken. Uiterlijk bleef ik rustig. Ik hield hem stevig vast tot hij uiteindelijk met intens verdriet in slaap viel. En toen was het mijn beurt om te breken..

Want mijn hemel, wat deed dit pijn. Een beetje op mijn oog, maar zoveel meer in mijn hart. Want hij wil dit net zo min als ik, het overkomt hem en hij kan hier niets aan doen. Ik neem hem niets kwalijk en houd onverminderd veel van hem. Maar wat is het heftig dat dit hem overkomt, dat dit ons overkomt. Het maakt dat ik me zorgen maak over de tijd dat hij nog groter en sterker zal worden. Het maakt dat ik wanhopig zoek naar manieren om hem op een andere manier deze wanhoop kwijt te kunnen raken. En wat ik het heftigst vind, is dat ik paraat sta voor een klap, wanneer hij zijn handje uitsteekt om lief over mijn wang te aaien.

Het is iets wat bij beperkte kindjes vaak voorkomt en toch in de taboesfeer hangt. En eerlijk gezegd heb ik ook getwijfeld dit stuk te willen en durven delen. Maar het is een deel van ons leven, een deel van onze zoektocht en het mag er zijn.

Zonder ook maar enige afbreuk te doen aan de liefde voor ons zo lieve mannetje!