Verdrietige moetjes..

Ik voel mijn hart in duizend stukjes breken wanneer ik je, voor de vierde keer deze week, stevig bij me op schoot pak. Ik voel hoe je lijfje meteen weet wat er gaat gebeuren en de paniek slaat razend snel om zich heen. Binnen no time is je kleine lijfje bezweet en je armen en benen slaan hulpeloos vechtend om je heen. Dikke tranen rollen over je wangen. Je gilt, nee je krijst, kreten die door merg en been gaan. Ik voel de tranen in mijn ogen branden terwijl ik tegen je blijf praten. ‘Ik weet het schat, het is helemaal niet leuk. Maar het moet echt eventjes.’ Kon ik je maar uitleggen dat we dit voor jou doen. Kon ik je maar vertellen dat papa en mama dit ook echt niet willen, maar dat het nodig is om je lijfje draaiende te houden.

Al drie keer deze week moest de sonde opnieuw geplaatst. Deze keer moet de pleister vervangen, dat moet om de twee dagen. Maar ook een doekje voor een snotneus is inmiddels een enorme bedreiging. Weet jij veel, al 4 keer eerder deden we dingen die pijnlijk en eng voor je zijn. Afleiding is er niet, een lieve manier ook niet. Het enige dat we voor je kunnen doen is zorgen dat het allemaal zo snel mogelijk weer voorbij is.

We merken dat de angst deze week, na het steeds opnieuw plaatsen van de sonde, enorm is toegenomen. Waar je eerder intens verdriet had bij een pleister wissel, heeft het verdriet nu plaatsgemaakt voor hartverscheurende paniek. Meer dan ons lief is moeten we nare dingen bij je doen, en ook je vertrouwen in ons is daarmee in gevaar. Niets erger dan een klein mannetje die zo overstuur is, maar zich nieteens durft te laten troosten. We zijn op het punt beland dat het herstel steeds langer duurt, en we overwegen de thuiszorg ook in te gaan zetten voor de pleisters. Bij papa en mama hoor je veilig te zijn!

Ik heb mezelf een regel gesteld. Ik wil in mijn troostende woorden alleen maar eerlijk zijn. Nooit wil ik zeggen ‘het is al klaar’ als dat eigenlijk niet het geval is. En woorden als ‘stil maar, niet huilen’ zul je mij niet snel horen zeggen. Hij mag huilen, hij mag boos zijn, en hij mag zich laten horen. Hij kan niet praten, heeft geen andere manieren zich te uiten, en wat er gebeurd is vreselijk voor hem. Dus hoe hartverscheurend ook om hem zo te zien, hij heeft er meer dan recht op. Ik zou ondertussen niets liever willen dan het van hem overnemen. En een deel van mij is naast verdrietig vooral boos. Waarom hij? Waarom al deze nare dingen bij ons lieve mannetje?

Je maakt me intens trots wanneer je, als alles achter de rug is, een lach op je betraande en bezwete gezichtje tovert. Je toont een veerkracht waar wij allemaal iets van kunnen leren. Maar zelfs jou intense vechtlust en veerkracht heeft zijn grenzen, en het herstel duurt steeds een beetje langer. Gelukkig zijn we inmiddels aangemeld voor een PEG sonde. Dit zal in het begin ook zeker niet fijn zijn, maar we hopen dat het op termijn voor Jens een stuk fijner zal zijn.

Lieve schat, het spijt mama enorm. Sorry dat we je dit aan moeten doen. Kon ik het je maar uitleggen…