Stilte

Het is stil. Letterlijk. De tv staat uit, Jens slaapt even en Axel is voor het eerst sinds onze vakantie weer werken. Voor het eerst sinds de opname in Nijmegen is het stil om me heen. En dan zou je denken, heerlijk! Genieten van die rust! Maar niets is minder waar. De stilte geeft me tijd en ruimte om na te denken. Het huis is opgeruimd en ik kan zo gauw niets bedenken om te doen om maar te kunnen doorgaan, zonder na te denken. Wat maakt dat mijn hoofd overuren draait, de tranen in mijn ogen staan en ik me intens alleen voel in mijn verdriet. De stilte valt me aan, maakt me bang. De stilte zorgt dat dat gevoel wat ik vorige week woensdag zo diep heb weggestopt hard zijn best doet er weer doorheen te komen. Dat gevoel van complete machteloosheid en angst, intens verdriet als ik toelaat wat er allemaal gebeurd en gezegd is met en over ons mannetje. Levensverwachtingen, mogelijke diagnoses of juist het missen daarvan, alles komt in deze stilte terug. Dat gevoel herkent mijn kwetsbaarheid in de stilte en doet er alles aan te vechten tegen mijn kracht. Met alles wat ik in me heb probeer ik dingen te doen, bezig te blijven, weg te drukken en te ontwijken. Maar het weet me te vinden en krijgt me te pakken. En dat maakt mij dan weer stil. Weggekropen in het hoekje van de bank laat ik mijn tranen lopen. In stilte voel ik wat ik niet voelen wil. Ik laat de angst, die verlammende angst, over me heen komen en ik stop voor even met vechten. Tot Jens begint te huilen, en daarmee de stilte om me heen verbreekt. Ik sta op, veeg mijn tranen weg en neem deze kans om door te gaan zonder na te denken. Ik ga bij hem liggen, houd hem vast, fluister hoeveel ik van hem houdt en dat hij lekker mag gaan slapen. Zijn handje in de mijne. ‘Mama past op jou, het is goed, doe je oogjes maar lekker dicht. Ik blijf bij je.’ En daarmee troost ik niet alleen hem, maar ook mezelf.